تعطیلی اجباری کلینیک یک پزشک خانواده با وجود 20 سال سابقه خدمت به مردم
افزایش هزینه‌هاموجب شده دکتر فان-وا مانگ نتواند کلینیک خود را باز نگه دارد. اعلام خبر تعطیلی کلینیک، همه ی بیمارانش را نگران کرده است.همه می‌دانند که پیدا کردن یک پزشک خانواده در کانادا تقریباً غیرممکن است و حدود 6.5 میلیون نفر در سراسر کشور پزشک عمومی همیشگی ندارند. در سال گذشته اجازه داده شد داروسازان درمان های ساده ای برای بیماری چشم خاکستری و زخم هرپس را تجویز کنند، اما هنوز با سطح مراقبتی که بیماران در مطب پزشک دریافت می کنند قابل مقایسه نیست. مشکل بدتر افزایش تعداد پزشکان خانواده دولتی هستند که به دلیل تأمین بودجه نامناسب و فشار کار اداری فزاینده از سیستم دولتی خارج می شوند. دکتر فان-وا مانگ پزشک خانواده 53 ساله ای است که بعد از بیش از بیست سال فعالیت، مجبور است کلینیک خصوصی اش در میسیساگا را به دلیل فشار هزینه ها و افزایش کار اداری بسته و تعطیل کند. اینجا او دلایل ناکارآمدی فزاینده سیستم مراقبت های بهداشتی اونتاریو را تشریح می کند.
از دوران کودکی می دانستم که می خواهم پزشک شوم. بنابراین در سال 1989 وارد دانشگاه تورنتو برای تحصیل در رشته لیسانس شدم و پس از سال دوم، در برنامه پزشکی این دانشگاه پذیرفته شدم. تا آن زمان بیشتر در مورد رشته اطلاعات پیدا کرده بودم اما هنوز جنبه متنوع پزشکی خانواده را دوست داشتم. مدرک پزشکی مستقل خود را در سال 1997 دریافت کردم و پس از شش سال سفر در سراسر استان به عنوان پزشک موقت، در سال 2003 به یک کلینیک خانواده در میسیساگا پیوستم. چهارمین پزشکی بودم که در آنجا مشغول به کار شدم.
طی این سال ها با بیمارانم به خوبی آشنا شدم. پزشکی خانواده به نوعی پزشک از تولد تا مرگ است: بعضی از بیمارانم را به عنوان نوزاد دیده‌ام که الآن به بزرگسالی رسیده اند. دیگران را در طول سالیان مشاهده کردم که به سن پیری رسیده اند. دیدن رشد کودکان و بهبودی بیماران تجربه بسیار ارزشمندی است. بیمارانم به من اعتماد عمیقی دارند – برخی نظر من را در مورد درمان های تجویزی متخصصان نیز جویا می شوند. آن‌ها می دانند که همواره پشتیبان آن‌ها هستم.
هر کدام از پزشکان خانواده مبلغی از دولت دریافت می کنیم. در حال حاضر مبلغ هر جلسه 37 دلار است که برای بیماران ثبت نام شده در برنامه خانوادگی حدود 3 دلار بیشتر پرداخت می شود. همچنین بر اساس سن و جنسیت بیماران مبالغ مازادی دریافت می کنیم. با توجه به حدود 1000 بیماری که دارم، ماهانه حدود 2000 دلار درآمد دارم. در سال اول کار حدود 90000 دلار و در سال 2022 حدود 142000 دلار بود که پس از کسر هزینه‌ها حاصل می شد. به طور کلی، پزشکی خانواده مسیری به سوی ثروت و رفاه نیست.
با دیجیتالی شدن پزشکی، مجبور شدم هر روز صدها پیام و فکس از افراد مرتبط را که نیاز به تایید من به عنوان پزشک داشتند، بررسی کنم. وقتی در 2023 اجازه دادند داروخانه ها برای مشکلات خفیف نسخه درمان تجویز کنند، مجبور شدم فکس های مربوط به آن‌ها را هم تایید کنم.از این رو دیگر ناچار شدم زمان بیماران را از چهار روز به سه روز در هفته کاهش دهم تا یک روز را به کارهای اداری اختصاص دهم. البته این یعنی درآمد یک روز کامل هر هفته را از دست می دادم.
پزشک خانواده بودن را دوست دارم. اما با افزایش هزینه ها، کاهش درآمد و تنها داشتن تعداد محدود ساعاتی در روز، دیگر نمی توانم به خوبی از بیمارانم مراقبت کنم. پزشکان خانواده تلاش نمی کنند ثروتمند شوند. ما فقط می خواهیم درآمد کافی داشته باشیم تا هزینه ها را تامین و بتوانیم بیمارانمان را حفظ کنیم.اما متاسفانه در شرایط فعلی دیگر نمی توانم به خوبی این کار را انجام دهم. با تاسف فراوان کلینیک خود را تعطیل می کنم.
