پرش غول‌آسا: آیا مستعمره‌سازی فضا مرحله بعدی تکامل بشر است؟
تکامل بشر داستانی طولانی و آهسته است؛ از پیدایش زندگی 3.8 میلیارد سال پیش در زمین تا گسترش آن از حوضچه‌های جزر و مد به اقیانوس‌ها، جنگل‌ها و نهایتاً شهرهای مدرن. اکنون که انسان تمام زمین را کاوش کرده، نگاهش به فضا دوخته شده است. رویاهای بازگشت به ماه، سفر به مریخ و حتی فراتر، نه تنها برای کنجکاوی، بلکه برای بقا پیش از پایان عمر خورشید، می‌تواند گامی دیگر در مسیر تکامل باشد. کالِب شارف، دانشمند ناسا و نویسنده کتاب پرش غول‌آسا: چرا فضا مرز بعدی تکامل زندگی است، معتقد است «گسترش» یا dispersal، فرایندی کلیدی در تکامل انسان خواهد بود؛ یعنی زندگی به فضاهای جدید منتقل می‌شود و با مواجهه با محیط‌های متفاوت، گونه‌های جدیدی شکل می‌گیرند.
هرچند زندگی در فضا به نظر ناسازگار می‌آید، شارف می‌گوید فناوری همانند ویژگی‌های تطبیقی دیگر موجودات، توانایی انسان را برای بقا در محیط‌های دشوار افزایش می‌دهد. با این حال، سفر بین ستارگان محدودیت‌های بزرگی دارد و شاید دلیل تنهایی ما در کیهان همین باشد.
شارف تأکید می‌کند که موفقیت ما در فضا محصول تعامل هوش انسانی و دانش ریاضیات، فیزیک و شیمی است و تکامل انسان هنوز در مرحله‌ایست که پیامدهای بلندمدت آن روشن نیست. او همچنین معتقد است اگر روزی مجبور به ترک زمین شویم، بخش‌هایی از زیست‌بوم زمین، از جمله میکروب‌ها و گونه‌های غذایی، باید همراه ما باشند.
در نهایت، مستعمره‌سازی فضا فرآیندی آهسته خواهد بود: نسل‌های آینده شاید بتوانند انتخاب کنند روی زمین بمانند یا به جهان‌های دیگر گام بگذارند. این پرش غول‌آسا، نه فقط سفر به فضا، بلکه آزمونی بزرگ برای ادامه تکامل بشر است.
Is Colonizing Space the Next Stage of Human Evolution? | TIME
