زنان ناپیدا: تبعیض و بی‌اعتنایی جامعه نسبت به زنان مسن
به طور خلاصه، جامعه با نگاه محدودکننده، زنان را در سنین بالاتر ناپیدا و بی‌ارزش جلوه می‌دهد، در حالی که تجربه، دانش و شخصیت آن‌ها همچنان قابل توجه و ارزشمند است.
پیری بخشی طبیعی از زندگی است، اما برای بسیاری از زنان همراه با احساس نادیده گرفته شدن است. جامعه اغلب پس از رسیدن زنان به سنی مشخص، آن‌ها را کمتر می‌بیند و ارزش‌هایشان را نادیده می‌گیرد. زنان مسن در محیط‌های اجتماعی و کاری با نوعی محو شدن مواجه می‌شوند؛ جایی که موفقیت‌هایشان تنها در قالب مادری معنا می‌یابد و بدون آن بی‌اعتبار می‌شود. بسیاری از آن‌ها به‌طور ناعادلانه با فرض ناتوانی روبه‌رو هستند و حتی برچسب‌هایی چون «نسل قدیمی» هویت فردی‌شان را زیر سؤال میبرد. نشانه‌های طبیعی پیری، مانند خاکستری شدن موها، برای زنان نکوهش می‌شود، در حالی که در مردان نشانی از تجربه و خرد محسوب می‌گردد.
زنان مسن اغلب به جای دیدگاه یا تخصصشان، صرفاً به عنوان مادربزرگ دیده می‌شوند و ایده‌هایشان از سوی دیگران بی‌ارزش جلوه داده می‌شود. رفتارهای کودک‌انگارانه، کمک‌های ناخواسته و لحن تحقیرآمیز، شخصیت مستقل آن‌ها را کوچک می‌کند. فشار اجتماعی برای مقابله با پیری از طریق محصولات زیبایی و استانداردهای غیرواقعی، پیری طبیعی را نقص معرفی می‌کند و زنان را به رقابتی نابرابر با سلبریتی‌ها می‌کشاند.
این تبعیض تنها به عرصه اجتماعی محدود نیست، بلکه در حوزه شغلی نیز خود را نشان می‌دهد. فرصت‌های کاری برای زنان مسن به دلیل کلیشه‌های سنی به‌شدت محدود می‌شود. علاوه بر این، جامعه اغلب آن‌ها را از زندگی اجتماعی پویا خالی می‌پندارد و نقششان را تنها در خانه‌داری و پخت‌وپز خلاصه می‌کند. اشتباهات کوچکشان به‌طور اغراق‌آمیز برجسته می‌شود و واکنش‌های طبیعی‌شان به عنوان احساسی بودن بیش از حد تحقیر می‌گردد.
این مجموعه رفتارها باعث می‌شود زنان در سنین بالاتر احساس ناپیدا شدن کنند، در حالی که تجربه، دانش و شخصیت آن‌ها سرمایه‌ای ارزشمند برای جامعه است.
