صدسالگی یا زندگیِ پُرمعنا؟ ارزش زندگی در کیفیت آن است نه طول آن
در دنیایی که طول عمر را نوعی موفقیت میدانیم، این پرسش مهم مطرح میشود: آیا واقعاً رسیدن به 100 سالگی به معنای یک زندگیِ خوب است؟ امروز با پیشرفتهای پزشکی، طول عمر بیشتر دستیافتنیتر شده، اما پرسش اصلی این است: طولانیتر زندگی کنیم… اما چگونه؟
بسیاری از افراد در سالهای پایانی عمر با بیماریهای مزمن، کاهش استقلال، یا تنهایی عمیق روبهرو میشوند. خانههای سالمندان پر از افرادی است که از نظر جسمی حضور دارند، اما از لحاظ روانی و عاطفی احساس تهیبودن میکنند. بنابراین طول عمر بیشتر لزوماً به معنای کیفیت بهتر نیست.
این رقابت برای رسیدن به 100 سالگی ما را از واقعیتی ساده دور میکند: شادی نه با تعداد سالهایی که میگذرانیم، بلکه با لحظاتی که زندگیمان را میسازند سنجیده می شود. مقایسه دو فرد نشان میدهد: یکی 100 سال زندگی میکند اما 20 سال آخر را با بیماری و انزوا سپری میکند؛ دیگری 75 سال عمر میکند اما در سلامت، ارتباطات غنی و تجربههای فراوان. کدام زندگی واقعاً پُربارتر است؟
چالشهای طول عمرِ زیاد نیز قابلتوجهاند. پس از 80 سالگی احتمال بروز اختلالات شناختی مانند آلزایمر افزایش مییابد. از نظر اجتماعی نیز فرد در 100 سالگی ممکن است در حلقهای کوچک یا حتی بدون شبکه حمایتی باقی بماند. در سطح جامعه نیز سالمندیِ فشار اقتصادی و ساختاری ایجاد میکند و نیاز به مراقبت، نیروی انسانی و خدمات بیشتر را افزایش میدهد.
بهجای تمرکز بر «رسیدن به صَدسالگی»، شاید بهتر باشد معنای خوشبختی را دوباره تعریف کنیم. بر اساس روانشناسی مثبت، شادترین افراد کسانی هستند که روابط عمیق میسازند، در زندگی معنا پیدا میکنند، سبک زندگی سالم دارند و قدردانی و حضور در لحظه را تمرین میکنند.
پس پرسش اصلی این نیست که «چقدر زندگی کنیم»؛ بلکه این است: چطور زندگی کنیم؟
زندگی کوتاه اما پُرمعنا ارزشمندتر از عمر طولانی اما پُرفشار و بیمارگونه است. آنچه ارزش زندگی را میسازد سالها نیستند، بلکه کیفیت زیستن است.
