پشت پرده برچسب “ساخت گواتمالا”
در هوای خنک صبحگاهی گواتمالا، صف‌های طولانی از زنان کارگر، از نوجوانی تا شصت‌سالگی، از حاشیه شهر به سمت کارخانه‌های بزرگ پوشاک حرکت می‌کنند. بیشترشان با اتوبوس‌های زرد رنگی که روزی در مدارس آمریکا استفاده می‌شد، به محل کار می‌رسند. پشت دیوارهای بلند و سیم‌خاردار، دنیایی پنهان از چشم عموم جریان دارد؛ کارخانه‌هایی که در آمریکای مرکزی با نام “ماکیلا” شناخته می‌شوند و قلب تپنده صنعت پوشاک گواتمالا هستند.
دنیای بسته پشت درهای آهنی
ورود خبرنگاران و بازرسان مستقل به این کارخانه‌ها تقریباً غیرممکن است. کارگران می‌گویند هر گونه اعتراض یا تلاش برای ایجاد اتحادیه با تهدید، اخراج یا خشونت پاسخ داده می‌شود. از میان بیش از ۸۵۰ کارخانه فعال، تنها ۹ درصد اجازه فعالیت صنفی دارند. بیشتر تولیدات این ماکیلاها برای برندهای بزرگی چون کارهارت، تارگت و رالف لورن به آمریکا صادر می‌شود.
شرایط طاقت‌فرسا و دستمزد ناچیز
کارگران از فشار کاری شدید، سهمیه‌های غیرواقعی و دستمزد کمتر از ۵۰۰ دلار در ماه می‌گویند. «اگر عقب بمانی، علامت می‌زنند و تنبیهت می‌کنند»، رزا گوئرا، یکی از کارگران این را می‌گوید. بسیاری از آن‌ها تا ۱۵ ساعت در روز ایستاده کار می‌کنند و حتی از آب آشامیدنی تمیز هم محروم‌اند.
چهره زنانه فقر
روتیلیا کانو، زنی بومی از کوهستان‌های گواتمالا، ۲۳ سال در یک کارخانه کار کرد و هرگز نتوانست لباسی که دوخته بود بخرد. او برای برند تارگت لباس می‌دوخت، اما پس از ورشکستگی کارخانه نه حقوق دریافت کرد و نه بازنشستگی‌اش پرداخت شد. او با چشمانی خسته می‌گوید: «تمام عمرم را دوختم تا روزی خانه‌ای بخرم، اما امروز هیچ ندارم».
سکوت در برابر آزار
درون کارخانه‌ها، زنان از آزار جنسی و بی‌احترامی مدیران مرد رنج می‌برند. یکی از کارگران گفت: «وقتی شکایت کردیم، فقط گفتند اگر ناراضی هستید، بروید.» بسیاری از زنان مجبورند سکوت کنند تا شغل خود را از دست ندهند.
کارگران بی‌صدا، برندهای قدرتمند
بیشتر این کارخانه‌ها متعلق به شرکت‌های کره‌ای‌اند و برندهای آمریکایی از طریق واسطه‌ها سفارش می‌دهند؛ بنابراین هیچ‌کدام مسئول شرایط کار نیستند. در نتیجه، میلیون‌ها لباس به قفسه فروشگاه‌های آمریکا می‌رسد، در حالی که دستانی خسته و بی‌صدا در گواتمالا آن‌ها را دوخته‌اند.
