نسل جوان و مهارت ازدست رفته گفتگو؛ چرا برقراری ارتباط برایشان سخت شده؟
تواناییهای ارتباطی ستون روابط سالم، سلامت روان، مشارکت اجتماعی و موفقیت شغلی هستند. با این حال، جوانان امروز که بیش از هر نسل دیگری به هم متصلاند، در بیان عمیق، مطمئن و همدلانه ضعیف عمل میکنند.
محیطهایی که مهارتهای ارتباطی را شکل میدهند در حال فروپاشیاند؛ شبکههای اجتماعی جای تعامل رودررو را گرفتهاند و سرگرمیهای دیجیتال مانند میمها جای گفتوگو را گرفتهاند. سیستم آموزشی مبتنی بر آزمون هم تمرکز را از مهارتهای بنیادی مانند داستانسرایی که هویت و پیوندهای اجتماعی را میسازند، منحرف کرده است.
قرنطینههای ناشی از پاندمی، شبکههای اجتماعی و هوش مصنوعی باعث کاهش تعاملات واقعی شدهاند. نوجوانان آمریکایی روزانه پنج ساعت در شبکههای اجتماعی وقت میگذرانند و تقریباً نیمی از آنها همیشه آنلایناند.
استفاده گسترده از چتباتها در دوران تحصیل، ذهن را کمتر به کار میاندازد، حافظه و خلاقیت را کاهش میدهد و باعث وابستگی به هوش مصنوعی میشود.
نتیجه؟ کارهای غیرخلاقانه، خودآگاهی کمتر و ضعف در مهارتهای ارتباطی. در بلندمدت، این میتواند به مشکلات روانی، انزوا و ناکامیهای شغلی منجر شود و بحران تنهایی، دهه 2020 را به «دهه انزوا» تبدیل کند.
خوشبختانه راهحلها ساده، اما موثرند: به ایدههای خود افتخار کنید و از هوش مصنوعی تنها به عنوان ابزار کمکی استفاده کنید، در فعالیتهای اجتماعی و بدون صفحهنمایش شرکت کنید، و تجربه کاری واقعی کسب کنید تا مهارتهای ارتباطی، همدلی و صبر خود را تقویت کنید.
در این مسیر، معلمان میتوانند تمرکز را به فرآیند تفکر و تحلیل بگذارند و والدین با حضور هدفمند و الگوسازی گفتوگو، کودکان را تشویق کنند.
در نهایت، فناوری میتواند رشد و یادگیری جوانان را تقویت کند، اما بدون مهارتهای ارتباطی، نسلی پرورش مییابد که برای همکاری، رهبری و تفکر انتقادی آماده نیست.
