ناامنی غذایی در کینگستون انتاریو به بحران اضطراری تبدیل شد!
شهر کینگستون در استان انتاریو، به دلیل افزایش شدید تقاضا برای بانک‌های غذایی و نگرانی از دسترسی به غذای کافی، وضعیت ناامنی غذایی را به‌عنوان وضعیت اضطراری اعلام کرده است. شورای شهر به درخواست «برندون توزو»، عضو شورا، به‌اتفاق آرا موافقت کرد و خواستار اقدام فوری دولت‌های استانی و فدرال برای مقابله با این بحران شد. طبق گزارش‌ها، حدود یک سوم از خانوارهای کینگستون با مشکل دسترسی به غذای کافی روبرو هستند که این مسئله تهدیدی برای سلامت عمومی محسوب می‌شود و ممکن است به مشکلات مزمن سلامتی و حتی مرگ زودهنگام منجر شود.
«توزو» در درخواست خود بر علل ریشه‌ای ناامنی غذایی از جمله فقر، بحران هزینه‌های زندگی، کارهای ناپایدار و ناکافی بودن کمک‌های اجتماعی تأکید کرده است. او معتقد است که کمک‌های فعلی توانایی پوشش هزینه‌های زندگی و تأمین یک رژیم غذایی سالم را ندارند. در این راستا، او خواستار افزایش کمک‌های اجتماعی، تخصیص منابع بیشتر برای برنامه‌های غذایی مدارس و ایجاد «درآمد پایه قابل‌زیست تضمینی» شده است.
این بحران بر بانک‌های غذایی محلی مانند «Partners in Mission Food Bank» فشار زیادی وارد کرده است. در سال 2024، این بانک غذایی بیش از 20,000 بسته غذایی برای حدود 9,000 نفر توزیع کرده است که 10.2 درصد بیشتر از سال قبل است. در میان این افراد، بیش از 2,800 کودک وجود دارند که نشان‌دهنده افزایش چشمگیر نیاز در میان گروه‌های آسیب‌پذیر است. «دن اروین»، مدیر اجرایی بانک غذایی، اعلام کرد که برای پاسخگویی به این تقاضای فزاینده، نیاز به حمایت مردمی و داوطلبان بیشتر وجود دارد.
اروین ابراز امیدواری کرد که اعلام وضعیت اضطراری ناامنی غذایی در کینگستون باعث افزایش آگاهی عمومی و فشار به دولت‌ها برای اقدام شود. او همچنین اشاره کرد که سخاوتمندی مردم کینگستون و کمک‌های مالی و داوطلبانه، نقش حیاتی در مقابله با این بحران داشته است.
این مشکل تنها محدود به کینگستون نیست. شهرهایی مانند میسیساگا و اتاوا نیز ناامنی غذایی را وضعیت اضطراری اعلام کرده‌اند و خواستار بهبود برنامه‌های کمک اجتماعی و سرمایه‌گذاری در مسکن ارزان‌قیمت شده‌اند. باوجوداین، بانک «Partners in Mission» در کینگستون تاکنون توانسته است به تقاضای فزاینده پاسخ دهد و خدمات خود را حفظ کند.
در مجموع، اعلام وضعیت اضطراری در کینگستون به‌عنوان زنگ هشداری برای دولت‌ها و جامعه است تا برای رفع این بحران و کاهش فشار بر خانواده‌ها و افراد آسیب‌پذیر، اقدامات جدی‌تری انجام دهند.
