خانه‌دار شدن در کانادا؛ رویایی گران برای نسل Z
خانه‌دار شدن رویای بسیاری از جوانان کانادایی است: خداحافظی با اجاره، آزادی در تغییر خانه و امنیت از اخراج ناگهانی. اما واقعیت این است که وام مسکن تنها بخشی از هزینه‌های واقعی مالکیت خانه است. از پیش از امضای قرارداد تا سال‌ها پس از سکونت، هزینه‌های پنهان و غیرمنتظره می‌توانند بودجه را تحت فشار بگذارند.
هزینه‌های پیش از خرید:
بزرگ‌ترین مانع اولیه، پیش‌پرداخت است. برای خانه‌ای 750 هزار دلاری، دست‌کم 50 هزار دلار باید پرداخت شود (5 درصد برای اولین 500 هزار دلار و 10 درصد برای باقی). اگر پیش‌پرداخت کمتر از 20 درصد باشد، بیمه وام اجباری (CMHC) به وام اضافه می‌شود. در همان مثال، 10 درصد پیش‌پرداخت به معنای 20,925 دلار حق بیمه اضافی است که با بهره 30 ساله تقریباً دو برابر می‌شود.
از دیگر هزینه‌های مهم می‌توان به مالیات انتقال زمین اشاره کرد. برای خرید خانه‌ای 750 هزار دلاری در تورنتو، مالیات انتقال می‌تواند 14,475 دلار باشد. علاوه بر این، هزینه‌های حقوقی، بازرسی خانه، بیمه و مالیات سالانه ملک نیز باید پرداخت شود.
هزینه‌های پس از خرید:
با گرفتن کلید، ماجرا تمام نمی‌شود. هزینه جابه‌جایی، قبوض آب و برق و اینترنت، تعمیرات فوری، وسایل جدید و حتی هزینه‌های ماهانه انجمن مالکان (HOA) می‌تواند صدها یا هزاران دلار در ماه اضافه کند. نگهداری منظم خانه مانند نظافت، باغچه یا برف‌روبی نیز هزینه‌های دائمی خواهد داشت.
کارشناسان مالی توصیه می‌کنند پیش از خرید، یک «دوره آزمایشی» داشته باشید: تفاوت اجاره فعلی با هزینه پیش‌بینی‌شده وام و سایر مخارج را هر ماه پس‌انداز کنید. اگر این فشار مالی غیرقابل‌تحمل بود، بهتر است خرید را به تعویق بیندازید تا از بدهی یا فروش اجباری نجات پیدا کنید.
در نهایت، خانه‌دار شدن تنها یک نماد موفقیت اجتماعی نیست؛ بلکه تعهدی 25 تا 30 ساله است که باید با آمادگی مالی و درک درست از سبک زندگی آینده همراه شود.
