تفاوت فرهنگ انعام در کانادا با دیگر کشورها
تاریخچه انعام دادن به خدمات‌دهندگان به قرون وسطی برمی‌گردد، جایی که اشراف‌زادگان در انگلستان به خدمتکاران خود هدیه‌ای کوچک به نام «ویلز» می‌دادند تا از کار اضافی آنها در طول اقامت خود قدردانی کنند. این رسم به تدریج تبدیل به انتظاری عمومی شد. در بسیاری از کشورهای اروپایی، واژه‌ی انعام به معنای «پول نوشیدنی» است، به عنوان مثال در فرانسه، آلمان و سوئد.
این فرهنگ از اروپا به ایالات متحده منتقل شد، اما ابتدا با مقاومت روبه‌رو شد. مردم آمریکا انعام دادن را نماد تقسیم طبقات اجتماعی و وابستگی به طبقه اشراف می‌دانستند. حتی یک جنبش ضد انعام در آمریکا شکل گرفت، ولی در نهایت فرهنگ انعام‌دادن پذیرفته شد.
پس از جنگ داخلی آمریکا در قرن نوزدهم و آزادی بردگان، بسیاری از این افراد در مشاغل خدماتی مشغول به کار شدند و با دریافت انعام از مشتریان، درآمد خود را تأمین می‌کردند. این موضوع موجب تداوم و گسترش فرهنگ انعام در ایالات متحده شد.
در دهه ۱۹۳۰، پس از تصویب حداقل دستمزد فدرال در آمریکا، کارگران خدماتی هنوز شامل این قانون نشدند و در سال ۱۹۶۶ این گروه‌ها اجازه داشتند که بخشی از حقوق خود را به‌عنوان انعام دریافت کنند.
فرهنگ انعام در سطح جهانی گسترش یافت و بسیاری از کشورهای آسیایی و آفریقایی نیز با این رسم آشنا شدند، اما برخی کشورها همچنان از پرداخت انعام پرهیز می‌کنند.
انعام در کشورهای مختلف:
- آمریکا: انعام دادن در آمریکا تقریباً الزامی است و معمولاً حدود ۱۵ تا ۳۰ درصد مبلغ فاکتور به‌عنوان انعام پرداخت می‌شود.
- مصر: در کشورهای خاورمیانه مانند مصر، رسم «باکشیش» رایج است و مردم برای دریافت خدمات بهتر انعام می‌دهند.
- کانادا: در کانادا، انعام دادن رایج است، اما معمولاً در سطوح پایین‌تری نسبت به ایالات متحده انجام می‌شود. مردم معمولاً بین ۱۰ تا ۱۵ درصد انعام می‌دهند و در استان کبک میزان انعام می‌تواند به ۲۵ درصد برسد.
- بریتانیا: معمولاً انعامی بین ۱۰ تا ۱۵ درصد برای کارکنان رستوران‌ها و رانندگان پرداخت می‌شود. اخیراً قانونی تصویب شده که اطمینان حاصل می‌کند کارکنان تمام انعام دریافتی خود را نگه می‌دارند و کارفرمایان حق کسر آن را ندارند. انعام‌ها مشمول مالیات می‌شوند و دولت نیز از آن بهره‌مند می‌شود.
در نهایت، به نظر می‌رسد که در بسیاری از کشورهای جهان، انعام دادن بخش جدایی‌ناپذیر از فرهنگ خدماتی است، اما میزان و الزامات آن در کشورهای مختلف متفاوت است.
