دوئل پاییزی در پارلمان: کارنی در برابر پولیِور
یادداشت هفته به قلم: شاکه آیوازیان – در آستانه آغاز نشست پاییزی پارلمان کانادا، صحنه سیاسی کشور بار دیگر به نقطه‌ای حساس رسیده است. نخست‌وزیر مارک کارنی و رهبر اپوزیسیون، پیر پولیِور، برای نخستین بار در این دوره در مقابل یکدیگر قرار می‌گیرند؛ رویارویی‌ای که نه‌تنها برای آینده سیاسی این دو چهره کلیدی، بلکه برای مسیر تصمیم‌گیری‌های اقتصادی و اجتماعی کشور اهمیت ویژه دارد.
از یک‌سو، کارنی در شرایطی به مجلس بازمی‌گردد که کسری بودجه پیش‌بینی‌شده برای پاییز از سال گذشته بزرگ‌تر خواهد بود. تعرفه‌های آمریکا و کندی رشد اقتصادی، همراه با هزینه‌های تازه دولت برای پروژه‌های بزرگ، باعث شده‌اند پیش‌بینی‌های مالی دولت رنگ و بوی هشدار به خود بگیرد. کارنی هنوز رقم دقیق کسری را اعلام نکرده ، اما همین کافی است تا اپوزیسیون او را به بی‌برنامگی و نبود شفافیت متهم کند.
از سوی دیگر، پولیِور با پیروزی در یکی از امن‌ترین کرسی‌های محافظه‌کاران در آلبرتا دوباره به مجلس بازگشته است. بازگشت او فرصتی تازه برای احیای جایگاهش به‌عنوان رهبر اپوزیسیون به همراه دارد. او نشان داده که مهارت ویژه‌ای در استفاده از زمان «پرسش و پاسخ روزانه» دارد و همین ویژگی می‌تواند فضای مجلس را به نفع او تغییر دهد. با این حال، چالش اصلی او اثبات این نکته است که محافظه‌کاران تنها نیرویی معترض نیستند، بلکه توان ارائه راهکارهای عملی نیز دارند.
اینک، هر دو رهبر در شرایطی به رویارویی می‌روند که وزن انتظارات عمومی سنگین‌تر از همیشه است. کانادایی‌ها با هزینه‌های روزافزون زندگی، بحران مسکن و نرخ بالای بیکاری دست‌به‌گریبان‌اند و نگران امنیت عمومی و افزایش جرم و جنایت در شهرهای بزرگ هستند. دولت لیبرال به خوبی می‌داند که ناکامی در رسیدگی به پرونده جرم و امنیت، در انتخابات گذشته برایش هزینه‌ساز شد. بنابراین انتظار می‌رود ارائه لوایح مربوط به اصلاح شرایط آزادی به قید وثیقه و حمایت از قربانیان خشونت خانگی در صدر دستور کار دولت باشد.
چالش دیگر برای کارنی، مدیریت تضادهای درون حزبی است. او با توقف برخی ابتکارات پرهزینه محیط‌زیستی دوره ترودو، خشم بخشی از لیبرال‌ها را برانگیخت؛ اما هدفش از این عقب‌نشینی کاستن از ابزارهای انتقادی اپوزیسیون بود. در عین حال، ایجاد دفتر پروژه‌های کلان و نهاد تازه برای ساخت مسکن نشان داد که می‌خواهد دست‌کم در ظاهر به وعده‌های انتخاباتی‌اش وفادار بماند.
پولیِور باید نشان دهد بازگشتش به مجلس تنها یک پیروزی تاکتیکی انتخاباتی نبوده، بلکه شروع مرحله‌ای تازه در رهبری اپوزیسیون است. او وعده داده با ارائه طرح‌هایی در زمینه اصلاح قوانین وثیقه، مهاجرت و مسکن ابتکار عمل را در دست گیرد. اما آزمون اصلی برای او این خواهد بود که آیا می‌تواند فراتر از شعارهای انتقادی، برنامه‌هایی واقع‌بینانه و قابل اجرا روی میز بگذارد یا خیر. اگر نتواند، خطر آن وجود دارد که رویارویی‌های روزانه با کارنی صرفاً به جدال‌های لفظی بی‌ثمر بدل شود.
نخست‌وزیر به دلیل سفرهای خارجی، از جمله حضور در نشست سازمان ملل و سفرهای دیپلماتیک دیگر، احتمالاً کمتر از آنچه اپوزیسیون می‌خواهد در مجلس حاضر خواهد شد. این غیبت‌ها می‌تواند دستاویز پولیِور برای حمله به دولت شود و تصویری از نخست‌وزیری بیگانه با مشکلات روزمره مردم بسازد.
در نهایت، بازگشایی پارلمان بیش از آن‌که صرفاً آغاز یک دوره قانون‌گذاری باشد، صحنه آزمایشی بزرگ برای هر دو رهبر است. کارنی باید ثابت کند که می‌تواند در برابر فشارهای اقتصادی و انتقادات تند اپوزیسیون ایستادگی کند. پولیِور نیز باید نشان دهد که اپوزیسیون تحت رهبری او نه‌فقط منتقد، بلکه آلترناتیوی جدی برای اداره کشور است.
چشم‌انداز سیاسی کانادا در ماه‌های آینده به شدت وابسته به این تقابل خواهد بود. اگر دولت بتواند چند پیروزی آسان در مجلس به دست آورد و اپوزیسیون رویکردی سازنده‌تر نشان دهد، شاید این دوره به فرصتی برای آرامش نسبی بدل شود. اما اگر تنش‌ها اوج بگیرند و جدال‌ها صرفاً بر سر شعارها باقی بمانند، اعتماد عمومی نسبت به هر دو جناح کاهش خواهد یافت. در چنین شرایطی، بازنده اصلی نه کارنی و نه پولیِور، بلکه شهروندان کانادایی خواهند بود که بیش از همیشه چشم‌انتظار راه‌حل‌های واقعی‌اند.
