چرا آدم‌های بیش از حد مهربان، معمولاً تنها می‌مانند
بسیاری از کسانی که بیش از حد همدل و مهربان‌اند، می‌توانند دوستان فوق‌العاده‌ای باشند؛ آن‌ها شنونده‌های خوبی هستند، روحیه‌ای شهودی دارند و محبت زیادی برای بخشیدن. اما دوستی سالم بر پایه دوطرفه بودن و تعامل متقابل شکل می‌گیرد. وقتی این اصل رعایت نشود، گاهی فرد مهربان بیشتر از همیشه احساس تنهایی، نادیده‌گرفته‌شدن و ناراحتی می‌کند.
بنابراین، خوب بودن لزوماً به معنای آسان بودن دوستیابی نیست. در واقع، کسانی که ذاتاً مهربان‌اند اما دوست صمیمی ندارند، اغلب ویژگی‌هایی از درون‌گرایی تا اجتناب را بروز می‌دهند که مانع از ایجاد و حفظ روابط عمیق و متعادل می‌شود.
این ۱۱ ویژگی در میان آن‌ها رایج است:
زیاده‌گویی
افراد مهربانی که به دنبال تعلق و صمیمیت هستند، گاهی ناخودآگاه بیش از حد حرف می‌زنند یا در شرایط نامناسب شروع به بیان خاطرات و مشکلات شخصی می‌کنند.
اجتناب از تعارض
دوستی عمیق بدون گفت‌وگو درباره اختلاف‌ها شکل نمی‌گیرد. افراد مهربان معمولاً برای حفظ آرامش سکوت می‌کنند و همین سکوت، جلوی رشد رابطه را می‌گیرد.
اهل تفکر عمیق
آن‌ها بیشتر در دنیای ذهنی خود غرق می‌شوند و در مکالمات سطحی و روزمره راحت نیستند؛ همین موضوع باعث می‌شود سخت‌تر بتوانند با دیگران ارتباط اولیه برقرار کنند.
کم‌حرف بودن
ساکت بودن می‌تواند نشانه تفکر عمیق و شنونده خوب بودن باشد، اما در جمع‌های پر سر و صدا، اغلب به‌اشتباه نادیده گرفته می‌شوند.
درون‌گرایی
درون‌گراها ویژگی‌های مثبت زیادی دارند، اما چون اغلب تنهایی را به جمع ترجیح می‌دهند، فرصت آشنایی با افراد جدید را از دست می‌دهند.
زود قضاوت کردن
به دلیل تجربه‌های ناخوشایند قبلی، ممکن است تصور کنند همه قصد سوءاستفاده یا بی‌احترامی دارند و همین پیش‌داوری مانع شکل‌گیری دوستی‌های سالم می‌شود.
دشواری در اعتماد کردن
گذشته پر از ناامیدی باعث می‌شود اعتماد دوباره برایشان سخت باشد، حتی اگر ذاتاً بخشنده و مهربان باشند.
همدلی بیش از حد
گاهی آن‌قدر بار عاطفی دیگران را به دوش می‌کشند که خودشان دچار فرسودگی می‌شوند، به‌ویژه وقتی طرف مقابل همان سطح از همدلی را به آن‌ها بازنمی‌گرداند.
درون‌نگری زیاد
احساسات را عمیق تجربه می‌کنند و به جزئیاتی فکر می‌کنند که دیگران متوجه نمی‌شوند؛ همین میل به عمق، برقراری ارتباط با آدم‌های سطحی‌تر را دشوار می‌کند.
حساسیت بالا
حساسیت زیاد آن‌ها را به سمت اجتناب میبرد؛ با کوچک‌ترین تغییر در انرژی جمع، عقب‌نشینی می‌کنند و به انزوا پناه می‌برند.
اصالت‌طلبی
افرادی که خیلی خودِ واقعی‌شان هستند، وقتی نتوانند افراد هم‌فکر پیدا کنند، تنهایی را به رابطه‌های سطحی ترجیح می‌دهند.
