وقتی ماشین‌ها زندگی رو در تورنتو قفل می‌کنن
نوشته ریک مارتین از Macleans : من به خوبی می‌تونم ریشه‌های علاقه‌م به حمل‌ونقل عمومی رو به خاطر بیارم. وقتی توی ناحیه‌ای روستایی از لانگلی، بریتیش کلمبیا بزرگ می‌شدم، برای رسیدن به نزدیک‌ترین فروشگاه باید یک ساعت با دوچرخه رکاب می‌زدم. اگه می‌خواستم جایی سریع برم، باید منتظر می‌موندم تا پدر و مادرم منو برسونن. دلم برای چیزهای بیشتری تنگ می‌شد: فروشگاه‌های در دسترس، خیابون‌های شلوغ برای تماشای مردم و حتی یه مترو مثل اون چیزی که ونکوور داشت.
تو دوران دبیرستان، وقت زیادی رو توی فروم‌های آنلاین حمل‌ونقل می‌گذروندم و وقتی برای دانشگاه به تورنتو رفتم، قبلاً به اروپا و آسیا سفر کرده بودم و شبکه‌های حمل‌ونقل اونجا رو با سیستم‌های خودمون مقایسه کرده بودم. سال ۲۰۱۶، کانال یوتیوب خودم، RMTransit، رو راه‌اندازی کردم. ویدیو‌هام به جزئیات اتوبوس‌های افتضاح آمریکا و ترام‌های عالی هلسینکی می‌پردازه. پیام کلی هم اینه: رانندگی همیشه بهترین راه نیست.
بعد از یک دهه زندگی در تورنتو، مشکلات ترافیکی رو با گوشت و پوست لمس کردم: پروژه‌های ناتمام، چهارراه‌های بسته و ساخت‌وساز بی‌پایان. طبق گزارش شرکت نقشه‌برداری دیجیتال TomTom، تورنتو الان بدترین ترافیک در آمریکای شمالی رو داره، حتی بدتر از نیویورک و لس‌آنجلس! افزایش جمعیت هم مزید بر علت شده؛ فقط بین ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۳، حدود ۲۰۰ هزار نفر به تورنتو اضافه شدن. اما سیستم حمل‌ونقل عمومی به اندازه این رشد، توسعه نیافته.
راه‌حل؟ یکی از موثرترین و البته بحث‌برانگیزترین روش‌ها، قیمت‌گذاری ترافیکی یا همون congestion pricing هست. شهرهایی که این طرح رو اجرا کردن (مثل لندن و استکهلم)، کاهش چشمگیری در ترافیک و آلودگی هوا تجربه کردن. در لندن، بلافاصله پس از اجرای طرح در سال ۲۰۰۳، ترافیک مرکز شهر ۱۸٪ کم شد و آمار مشکلات تنفسی هم کاهش پیدا کرد.
مزیت دیگه، اقتصادیه. با کاهش ترافیک، عبور و مرور کامیون‌ها و آمبولانس‌ها راحت‌تر می‌شه و درآمد حاصل از عوارض می‌تونه صرف بهبود زیرساخت‌ها، افزایش ساعت سرویس مترو، یا حتی خرید ناوگان برقی بشه.
مشکل؟ جلب حمایت سیاسی. مثلاً در نیویورک، با وجود دوربین‌های نصب‌شده، اجرای طرح دقیقه نود به تعویق افتاد. ونکوور هم پروژه مشابهی داشت که به خاطر نارضایتی عمومی متوقف شد.
با این حال، من امیدوارم کانادا بتونه الگوی موفقی برای آمریکای شمالی بشه. چون واقعاً وقتشه که فضاهای شهری‌مون رو برای مردم پس بگیریم، نه فقط برای ماشین‌ها. من و همسرم به‌تازگی بچه‌دار شدیم و فعلاً قصد خرید ماشین نداریم. زندگی بدون ترافیک، واقعاً شدنیه.
