وقتی بزرگسالان جوان خانه والدین را ترک نمی‌کنند
لوری مئو، نویسنده مقاله تجربه‌ای متفاوت از فرزندپروری ارائه می‌دهد که ممکن است برای برخی جنجالی باشد: فرزندانش در دهه بیست زندگی‌شان هنوز در خانه زندگی می‌کنند، بدون اینکه اجاره پرداخت کنند یا به ترک خانه مجبور شوند. او می گوید این سبک پرورشی نتیجه‌ای مستقیم از تجربیات متفاوت خودش و همسرش در دوران کودکی است؛ او در خانواده‌ای آزاد و لیبرال بزرگ شده، اما شوهرش در خانواده‌ای سنتی و محدود رشد کرده است.
اولین تصمیم مهم خانواده این است که فرزندان را وادار به ترک خانه نکنند. از 18 سالگی، آنها باید کار کنند یا به تحصیل ادامه دهند، اما هیچ فشاری برای رفتن به خانه مستقل وجود ندارد. همه آنها به عنوان بزرگسالان در کنار هم زندگی می‌کنند؛ هر شب در کنار یکدیگر شام می‌خورند و مسایل خانوادگی را با یکدیگر مطرح می‌کنند.
دومین اصل این است که فرزندان اجاره نمی‌دهند. با وجود اینکه هزینه‌های خانه و خوراک را والدین تأمین می‌کنند، فرزندان بخشی از بیمه اتومبیل و تلفن همراه را پرداخت می‌کنند و بخش اعظم درآمدشان را برای پس‌انداز کنار می‌گذارند. این سیستم بدون فشار مستقیم، مسئولیت‌پذیری و آگاهی مالی آنها را تقویت می‌کند.
سومین تصمیم این است که فرزندان می‌توانند شریک زندگی‌شان را برای اقامت شبانه به خانه بیاورند، مشروط بر اینکه رابطه جدی و طولانی‌مدت باشد. والدین معتقدند این آزادی، فشار برای ترک خانه به خاطر زندگی مشترک را کاهش می‌دهد و به فرزندان کمک می‌کند تصمیمات‌شان بر پایه روابط واقعی باشد، نه شرایط مسکن.
به گفته نویسنده، این سبک فرزندپروری مبتنی بر احترام متقابل، ارتباط باز و اعتماد به فرزندان است و تلاش دارد آنها را به بزرگسالان مستقل، مسئول و آگاه از امور مالی تبدیل کند، بدون آن‌که اجبار یا فشار غیرضروری احساس کنند.
