وقتی امنیت قربانی می‌شود؛ چرا زنان بریتانیایی ورزش را رها می‌کنند
در بریتانیا، بسیاری از زنان به دلیل آزارهای خیابانی و احساس ناامنی، ورزش در فضای باز را کنار گذاشته‌اند. امیلی کلارکسون، فعال اجتماعی و دختر جرمی کلارکسون، اخیراً با اشک و ناراحتی تعریف کرد که چگونه هنگام پیاده‌روی با نوزادش در لندن، با متلک‌گویی و تعقیب مردان مواجه شده است. او گفت این اتفاق او را خشمگین، ترسان و تحقیرشده رها کرده است.
تجربه امیلی منحصر به‌فرد نیست. طبق آمار، ۹۷ درصد از زنان بریتانیایی دست‌کم یک‌بار آزار جنسی خیابانی را تجربه کرده‌اند. کریسی وونا، چهره تلویزیونی ۴۴ ساله، نیز می‌گوید به دلیل نگاه‌های مزاحم، متلک‌ها و حتی فیلم‌برداری پنهانی از بدنش در باشگاه، دچار اضطراب شده و تصمیم گرفته دیگر هرگز به باشگاه عمومی نرود. او اضافه می‌کند که حتی کارکنان باشگاه هم از این آزارها مستثنا نبوده‌اند.
مینریت کائور، نویسنده و عاشق دویدن، هم تجربه‌های آزاردهنده‌ای داشته. او بارها در حین دویدن با متلک، بوق زدن و تعقیب توسط مردان مواجه شده، حتی زمانی که با مادرش بوده. این تجربه‌ها باعث شده تنها در پارک‌هایی بدود که خانواده‌ها در آن حضور دارند. او می‌گوید دویدن برایش نوعی رهایی و آرامش ذهنی است، اما حالا مدام باید مراقب اطرافش باشد و احساس امنیت نمی‌کند.
مطالعه‌ای از بنیاد «زنان در ورزش» نشان داده حدود یک میلیون دختر جوان در بریتانیا به دلیل ناامنی و کاهش اعتمادبه‌نفس، از ورزش فاصله گرفته‌اند. مینریت حتی به مهاجرت به کشورهایی چون ژاپن یا سنگاپور فکر کرده تا بتواند هر زمان که بخواهد، بدون ترس و مزاحمت، آزادانه بدود.
