مغزهای کوچک، احساسات بزرگ: چرا سلامت روان نوزادان در کانادا نباید نادیده گرفته شود
هر کودکی شایسته آن است که در محیطی امن، سرشار از عشق و درک بزرگ شود. با این حال، وقتی در کانادا درباره سلامت روان صحبت می‌کنیم، بیشتر تصویر نوجوانان یا بزرگسالان در ذهن‌مان نقش می‌بندد، نه نوزادان یا کودکان نوپا. اما سلامت روان، خیلی پیش از آن‌که کودک زبان باز کند، آغاز می‌شود؛ از همان لحظه تولد.
برای بسیاری از مردم، “سلامت روان نوزاد” عبارتی متناقض به نظر می‌رسد. چطور ممکن است نوزادی که هنوز درک یا بیان احساسات را نیاموخته، از سلامت روان برخوردار باشد؟ اما سلامت روان صرفاً به افکار و رفتار محدود نمی‌شود، بلکه درباره پیوند عاطفی، احساس امنیت و روابط ابتدایی است که از روز اول زندگی شکل می‌گیرند.
رفاه نوزاد، وابسته به حضور بزرگسالان دلسوز است. وقتی این مراقبت شامل نوازش، پاسخگویی و ابراز علاقه و عشق باشد، وقتی واقعاً کسی عاشق آن موجود کوچک شود، پایه‌های رشد سالم گذاشته می‌شود. این پیوند اولیه، نخستین تجربه کودک از اعتماد، امنیت و عشق است.
این لحظات نه تنها آرامش‌بخش‌اند، بلکه مغز را شکل می‌دهند. در سال‌های نخست زندگی، هر ثانیه یک میلیون اتصال عصبی جدید در مغز شکل می‌گیرد. تا پنج سالگی، مغز کودک به 90 درصد اندازه مغز بزرگسالان می‌رسد. همین لحظات اولیه، در آغوش گرفتن‌ها، لالایی‌ها، و حضور والدین حتی در سخت‌ترین زمان‌ها، زیربنای یادگیری، تنظیم احساسات و روابط سالم برای تمام عمر را می‌سازند.
با این حال، والدگری آسان نیست. فشارهای مالی، ناپایداری مسکن، مشکلات روانی یا نبود حمایت می‌تواند پاسخ‌دهی دلسوزانه والدین را سخت کند، حتی وقتی عشق در دل‌شان فراوان است.
ماجرا درباره “والد ایده‌آل” بودن نیست، بلکه درباره حمایت از والدین است، تا آن‌ها بتوانند بهتر از فرزندان‌شان حمایت کنند.
طبق گزارش سازمان Children First Canada ، یک‌پنجم کودکان کانادایی با مشکلات سلامت روان مواجه‌اند. اگر می‌خواهیم این روند را متوقف کنیم، باید خیلی زودتر اقدام کنیم، حتی پیش از آن‌که کودک زبان باز کند. اگر قصد داریم از اضطراب‌ها و مشکلات رفتاری دوران مدرسه پیشگیری کنیم، باید از همان گهواره در سلامت روان سرمایه‌گذاری کنیم.
بسیاری از والدین نمی‌دانند که سلامت روان نوزاد بخش حیاتی از رشد اولیه است یا مطمئن نیستند احساسات‌شان “طبیعی” است و آیا مجاز به درخواست کمک هستند یا نه. باید به آن‌ها نشان دهیم که تنها نیستند. رنج کشیدن به معنای شکست نیست، بلکه به این معناست که شما انسان هستید.
حمایت از سلامت روان نوزاد یعنی دیدن والدین به عنوان انسان‌هایی مستقل. یعنی ایجاد فضاهایی امن و مهربانانه برای ارائه حمایت اولیه با احترام و محبت. چون وقتی از کسانی که از نوزادان‌مان مراقبت می‌کنند حمایت می‌کنیم، در واقع در آینده جامعه سرمایه‌گذاری کرده‌ایم.
