مراقبت اجباری در بریتیش کلمبیا: درمان غیرداوطلبانه اعتیاد و بیماری‌های روانی!
مراقبت اجباری یک فرایند قانونی است که به افرادی تعلق می‌گیرد که بیماری روانی یا اعتیادشان آن‌قدر شدید است که سلامت خود یا دیگران را تهدید می‌کند و قادر به پذیرش درمان داوطلبانه نیستند. در بریتیش کلمبیا، این موضوع اخیراً به دلیل برنامه‌های دولت برای گسترش درمان افراد مبتلا به اعتیاد و بیماری‌های روانی توجه عمومی را جلب کرده است.
افراد برای مراقبت اجباری باید چند شرط مشخص داشته باشند: داشتن اختلال روانی نیازمند درمان، ناتوانی در واکنش مناسب به محیط یا تعامل با دیگران، نیاز به مراقبت برای جلوگیری از وخامت وضعیت، نیاز به درمان در مرکز مشخص و عدم امکان پذیرش داوطلبانه.
ورود به مراقبت اجباری ممکن است از طریق پلیس در شرایط خطر یا با تأیید پزشک یا پرستار متخصص انجام شود. افراد می‌توانند تا 48 ساعت تحت بررسی قرار گیرند و سپس تا یک ماه یا بیشتر بستگی به نظر پزشک در مرکز نگهداری شوند. بیماران می‌توانند وضعیت خود را در هیئت بررسی مراقبت‌های روانی به چالش بکشند.
درمان‌ها شامل مراقبت‌های شخصی، داروها، مشاوره، بهبود تغذیه، خواب کافی و فعالیت بدنی است و تصمیمات درمانی توسط تیم متخصص گرفته می‌شود، حتی اگر بیمار با آن موافق نباشد. بیماران نمی‌توانند به دلخواه مرکز را ترک کنند و تا زمانی که معیارهای قانونی برطرف نشود، تحت مراقبت باقی می‌مانند.
پرسنل شامل پزشکان، پرستاران، روان‌درمانگران، کارکنان بومی و حرفه‌ای هستند و مراکز تحت نظارت مقامات بهداشتی اداره می‌شوند. پس از ترخیص، مراقبت ادامه‌دار طبق برنامه ترخیص ارائه می‌شود.
با وجود اینکه مراقبت اجباری می‌تواند جان افراد را نجات دهد، گروه‌های مدافع حقوق بشر و انجمن روان‌سلامت کانادا درباره اثربخشی آن به ویژه در اعتیاد هشدار می‌دهند و تأکید دارند خدمات داوطلبانه هنوز کافی نیستند.
هدف اصلی این سیستم محافظت از بیماران و امنیت عمومی است، اما همواره بحث‌ها و نگرانی‌هایی درباره اثربخشی و جنبه‌های انسانی آن وجود دارد.
