محبت مفرط والدین از فرزندان، بزرگسالانی ناتوان می‌سازد
روان‌شناسان کودک هشدار می‌دهند که بسیاری از عادت‌های به ظاهر دلسوزانه والدینِ امروزی، در واقع زمینه‌ساز شکل‌گیری بزرگسالانی وابسته و ناتوان در مدیریت زندگی می‌شود. والدینی که سریع وارد عمل می‌شوند تا اسباب‌بازی‌ها را جمع کنند، اشک‌ها را قبل از جاری شدن پاک کنند یا هر مانعی را از مسیر فرزند بردارند، در تلاش‌اند عشق و حمایت خود را نشان دهند؛ اما نتیجه‌ای ناخواسته رقم می‌زنند: ایجاد وابستگی و ناتوانی در روبه‌رو شدن با واقعیات زندگی.
دکتر دانیل موران، روان‌شناس دانشگاه تورو در نیویورک، می‌گوید اعتمادبه‌نفس واقعی نه از تحسین دائمی، بلکه از تجربه کردن مشکلات و فهمیدن «می‌توانم از پسش بربیایم» متولد می‌شود. او سه عادت رایج اما مخرب را شناسایی کرده است:
حل‌کردن سریع مشکلات: وقتی والدین همیشه وارد می‌شوند و مشکل را حل می‌کنند، کودک یاد می‌گیرد که خودش توانایی ندارد.
2. تعریف و تمجید افراطی: گفتن مداوم «تو عالی هستی» بدون توجه به تلاش و یادگیری، ارزش فرآیند رشد را از بین میبرد.
3. پر کردن بیش از حد برنامه کودک: نبود زمان برای بی‌حوصلگی، فرصت خلاقیت و کشف خود را از کودک می‌گیرد.
موران توصیه می‌کند والدین اجازه دهند کودک «در فضایی امن، کمی سختی بکشد».
دکتر سامانتا وایتن نیز تأکید می‌کند که والدینی با گذشته‌های دردناک، گاهی به‌خاطر جبران کودکی خود، فرزندان‌شان را در حباب مراقبت حبس می‌کنند. اما این حمایتِ افراطی همان‌قدر آسیب‌زاست. او روش سه‌مرحله‌ای را پیشنهاد می‌دهد: ابتدا انجام کار را نشان دهید، سپس فقط نظاره‌گر باشید و در نهایت، با ترک فضا، اعتماد واقعی خود را منتقل کنید. این لحظه است که کودک احساس غرور و توانمندی می‌کند.
پیام پایانی متخصصان روشن است: استقلال هدیه‌ای نیست که به کودک بدهیم، مهارتی است که باید فرصت تمرینش را پیدا کند، حتی اگر سخت باشد.
