فراموش‌شدگان آینده؟ کانادا به راهکار فوری برای آینده جوانان نیازمند است
در جریان آخرین انتخابات فدرال کانادا، بسیاری از موضوعات مهم از جمله بحران‌های اقتصادی، تغییرات اقلیمی و بی‌ثباتی ناشی از سیاست‌های دونالد ترامپ در آمریکا برجسته شدند. اما آنچه در این میان کم‌تر دیده شد، آینده نسل جوان و نقش کلیدی آموزش عمومی در تضمین این آینده بود.
کانادا در حال حاضر از نبود یک رویکرد منسجم ملی برای آموزش جوانان رنج میبرد. در حالی که کشورهایی چون فنلاند و ایسلند مدل‌های موفقی در زمینه سیاست‌گذاری جامع آموزشی اجرا کرده‌اند، کانادا هنوز فاقد وزارت فدرال آموزش است. شورای وزرای آموزش کانادا (CMEC) نیز بیش‌تر نقش مشورتی دارد تا اجرایی.
از جمله تلاش‌های مثبت، می‌توان به لایحه سناتور رزماری مودی (S-282) در سال 2023 اشاره کرد که به دنبال تدوین یک استراتژی ملی برای کودکان و جوانان بود. اما این گام‌ها پراکنده و ناهماهنگ‌اند و به یک چشم‌انداز منسجم و یکپارچه نیاز دارند.
آمارها نشان می‌دهند روند خصوصی‌سازی آموزش در کانادا در حال افزایش است، چه از طریق بودجه‌دهی مدارس خصوصی و چارتر، چه از طریق کاهش سرمایه‌گذاری در آموزش دولتی. در مقطع آموزش عالی نیز، کاهش بودجه دولتی باعث شده شهریه دانشجویان بین‌المللی بیش از 70 درصد درآمد کالج ها و بیش از 50 درصد درآمد دانشگاه ها را در برخی استان‌ها تأمین کند.
این روند‌ها نه‌تنها نابرابری آموزشی را تشدید می‌کنند بلکه دموکراسی را نیز تهدید می‌کنند. به گفته دیوید کینگ، وزیر پیشین آموزش آلبرتا، مدارس عمومی تنها نهاد باقی‌مانده برای شکل‌گیری ارزش‌های مشترک اجتماعی است. او می افزاید: ما نیازمند بازتعریف نقش آموزش عمومی هستیم. آموزش نه فقط برای آماده سازی نیروی کار، بلکه برای پرورش شهروندانی منتقد، همدل و فعال حیاتی است.
همچنین طرح‌هایی مانند کتیموویک و Open House Canada که در دهه‌های گذشته باعث تبادل فرهنگی جوانان شده بودند، به حال تعلیق درآمده‌اند؛ در حالی‌که چنین برنامه‌هایی می‌توانند نقشی حیاتی در وحدت اجتماعی و فهم متقابل ایفا کنند.
به‌ویژه با تشدید بحران‌های نسلی در حوزه‌هایی مانند مسکن، بهداشت و اقلیم، حفظ و تقویت آموزش عمومی، کلید عبور از این چالش‌هاست. وقت آن رسیده که گفت‌وگویی ملی درباره این‌که واقعاً برای آینده جوانان‌مان چه می‌خواهیم، آغاز شود. همان‌طور که مارگارت ویتلی می‌گوید: هیچ چیز نیرومندتر از جامعه‌ای نیست که بداند به چه چیزی اهمیت می‌دهد.
وقت آن رسیده که از خود بپرسیم: اگر برای نسل آینده برنامه نداشته باشیم، اصلاً چه آینده‌ای در انتظار کاناداست؟
