علم بالاخره پاسخ داد: واقعاً چه زمانی پیر می‌شویم؟
یک مطالعه گسترده با حضور بیش از چهار هزار شرکت‌کننده توانسته است نقطه‌ای را مشخص کند که بدن انسان رسماً وارد مرحله پیری می‌شود. یافته‌ها نشان می‌دهد که حدود 34 سالگی لحظه‌ای است که ساعت بیولوژیکی با سرعت بیشتری به حرکت درمی‌آید و بدن شروع به نشان دادن تغییرات قابل توجه درونی می‌کند.
یکی از نخستین نشانه‌ها، کاهش توانایی بدن در ترمیم DNA است؛ فرآیندی که در جوانی به‌طور کارآمد انجام می‌شود اما با گذشت زمان ضعیف‌تر می‌گردد. همزمان، متابولیسم کند می‌شود و بدن انرژی کمتری مصرف می‌کند که نتیجه آن افزایش وزن و احساس خستگی بیشتر است. استخوان‌ها نیز به‌تدریج تراکم خود را از دست می‌دهند و خطر شکستگی و پوکی استخوان بالا می‌رود.
حافظه و توانایی شناختی نیز از این روند بی‌تأثیر نمی‌مانند. یادآوری جزئیات و یادگیری مطالب تازه سخت‌تر می‌شود و خواب نیز دچار تغییرات می‌گردد؛ افراد سبک‌تر می‌خوابند و شب‌ها بیداری‌های مکرر را تجربه می‌کنند. حواس، به‌ویژه بینایی و شنوایی، از اولین بخش‌هایی هستند که نشانه‌های پیری را نشان می‌دهند. در کنار آن، تحلیل عضلانی یا سارکوپنی باعث کاهش قدرت و استقامت جسمی می‌شود.
ظاهر پوست نیز یکی از آینه‌های آشکار پیری است. چین‌وچروک، خطوط ریز و لکه‌های سنی ناشی از کاهش خاصیت ارتجاعی و توان بازسازی پوست پدیدار می‌شوند. همزمان سرعت حرکت و واکنش بدن کاهش می‌یابد و انجام کارهای ساده روزمره زمان و انرژی بیشتری می‌طلبد.
دانشمندان دانشگاه استنفورد با بررسی پلاسمای خون هزاران نفر موفق به شناسایی بیش از 1370 پروتئین شدند که تغییرات آن‌ها نشان‌دهنده سن واقعی بدن است. بر اساس نتایج این تحقیق، پیری در سه مرحله متمایز رخ می‌دهد: میان‌سالی بین 34 تا 60 سالگی، سن بالاتر از 60 تا 78 سالگی، و دوره پس از 78 سالگی که فرسودگی جسمانی آشکارتر شده و تولید پروتئین‌ها به میزان چشمگیری کاهش می‌یابد.
