شکوفایی شگفت‌انگیز نسل کرونا: نوزادان پاندمی 5 ساله شدند!
رشد مغز در سال‌های نخست زندگی، سنگ‌بنای سلامت و موفقیت در آینده را می‌گذارد. اما عوامل مخرب محیطی مانند بلایای طبیعی یا پاندمی‌ها می‌توانند اثرات بلندمدتی بر رشد و سلامت روان کودکان بگذارند. پژوهش‌ها نشان می‌دهند نوزادانی که در چنین بحران‌هایی به دنیا می‌آیند، بیشتر در معرض مشکلات رشدی و روانی قرار دارند.
استرس دوران بارداری نیز نقش مهمی دارد؛ هورمون‌های استرس از بدن مادر می‌توانند از جفت عبور کرده و بر رشد مغز جنین تأثیر بگذارند. همچنین استرس پس از زایمان می‌تواند توانایی والدین برای مراقبت مؤثر از نوزاد را کاهش دهد و در نتیجه، خطر مشکلات روانی در آینده کودک افزایش یابد.
پاندمی کووید-19 اختلالات گسترده‌ای در مراقبت‌های بارداری و محیط اولیه نوزادان ایجاد کرد. بسیاری از والدین دچار استرس شدید و درمان‌نشده‌ای شدند که حتی تا ماه‌ها پس از زایمان ادامه داشت. در نتیجه، نگرانی‌هایی مبنی بر شکل‌گیری نسلی آسیب‌پذیر از کودکان مطرح شد.
اما نتایج یکی از جامع‌ترین مطالعات کانادا، تحت عنوان «بارداری در دوران کووید-19»، که روی 7000 خانواده از سراسر کشور متمرکز است، نشان می‌دهد که بیشتر نوزادان متولد دوران پاندمی، برخلاف پیش‌بینی‌ها، به‌خوبی مراحل رشدی خود را طی کرده‌اند.
گرچه میزان مشکلات رشدی در میان این کودکان اندکی (1 تا 2 درصد) بیشتر از نوزادان قبل از پاندمی بوده، اما به‌طور کلی، رشد زبانی و اجتماعی بیشتر آنها در حد طبیعی است. تنها در بین نوزادان دختر و کودکانی که در موج اول پاندمی به دنیا آمده‌اند، میزان مشکلات زبانی کمی بالاتر گزارش شده است (3 تا 6 درصد(.
این پژوهش نشان می‌دهد که خود ویروس کرونا عامل اصلی مشکلات رشدی نبوده، بلکه استرس‌های دوران بارداری و تغییرات مغزی ناشی از آن، عامل مهم‌تری بوده‌اند. همچنین، عواملی مانند وضعیت اقتصادی، حمایت همسر و شبکه‌های اجتماعی نقش تعیین‌کننده‌ای در محافظت از نوزادان داشته‌اند.
در خانواده‌های با درآمد پایین، خطر تأخیر رشدی بیشتر بوده؛ چیزی که در دوران بحران، شدت گرفته است. کاهش ارتباطات اجتماعی و فرصت‌های بازی نیز ممکن است در این موضوع نقش داشته باشد.
با این حال، مهم‌ترین یافته پژوهش، تاب‌آوری شگفت‌انگیز کودکان دوران پاندمی است. علی‌رغم شرایط دشوار، بیشتر آنها رشد طبیعی داشته‌اند. اما با ورود این نسل به مدرسه، نیاز به حمایت‌های آموزشی و تخصصی بیشتر احساس خواهد شد.
برای آینده، برنامه‌ریزی بهتر برای حمایت از والدین و دسترسی به خدمات سلامت روان در بحران‌ها حیاتی است. همچنین، سرمایه‌گذاری در آموزش، مراقبت‌های با کیفیت و پاسخگویی به نیازهای اولیه کودکان، کلید افزایش تاب‌آوری خانواده‌ها خواهد بود.
