شش داروی خطرناکی که هنوز برای سالمندان تجویز می‌شوند
داروهای تجویزی قرار است درمان‌گر باشند، اما برای سالمندان، گاهی خطرناک‌تر از خود بیماری عمل می‌کنند. بسیاری از این داروها در بدن پیر، عملکردی متفاوت و پرریسک دارند و با وجود هشدارها، همچنان در نسخه‌ها دیده می‌شوند.
علت چیست؟ گاهی به‌دلیل روش‌های درمانی قدیمی، گاه به‌خاطر ناهماهنگی بین پزشکان، و اغلب به‌دلیل نادیده گرفتن این حقیقت که با افزایش سن، بدن داروها را متفاوت جذب و دفع می‌کند. کاهش عملکرد کلیه و کبد، تغییر در بافت چربی و تغییرات مغزی از عواملی هستند که داروها را به تله‌ای خطرناک برای سالمندان تبدیل می‌کنند.
در ادامه با ۶ داروی پرخطر اما رایج آشنا شوید:
۱. بنزودیازپین‌ها (مثل والیوم و زاناکس)
برای درمان اضطراب و بی‌خوابی تجویز می‌شوند، اما عوارضی مثل گیجی، افت تعادل، ضعف حافظه و افزایش خطر افتادن دارند. مصرف طولانی‌مدت آن‌ها با زوال عقل نیز مرتبط است.
۲. داروهای آنتی‌کولینرژیک (مثل بنادریل و الاتویل)
مصرف این داروها با تضعیف حافظه، خشکی دهان، تاری دید و افزایش خطر دمانس همراه است. مصرف همزمان چند نوع از آن‌ها، بدون اطلاع بیمار، بسیار رایج است.
۳. داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)
ایبوپروفن و ناپروکسن ممکن است باعث زخم معده، آسیب کلیه و مشکلات قلبی شوند، به‌ویژه در ترکیب با داروهای دیگر مانند دیورتیک‌ها.
۴. داروهای خواب‌آور (مانند آمبین و لونستا)
با وجود ظاهر ایمن، عوارضی مثل راه‌رفتن در خواب، فراموشی و افزایش خطر افتادن را به‌همراه دارند. در بسیاری از موارد به وابستگی منجر می‌شوند.
۵. داروهای ضدروان‌پریشی (مثل سرکوئل و هالدول)
در افراد مبتلا به دمانس استفاده می‌شوند، اما خطر سکته و مرگ ناگهانی را افزایش می‌دهند. بسیاری از مراکز نگهداری همچنان به‌صورت غیراصولی از آن‌ها استفاده می‌کنند.
۶. دیگوکسین
دارویی قدیمی برای مشکلات قلبی که دوز موثر و دوز سمی‌اش بسیار نزدیک است. سالمندان به‌دلیل ضعف کلیه در معرض مسمومیت دارویی با این دارو هستند.
داروهای قدیمی همیشه ایمن نیستند. مرور منظم نسخه‌ها و گفتگو با پزشک یا داروساز، کلید سلامت در دوران سالمندی است.
