سیاست جدید مهاجرتی کانادا؛ اولویت برای کارگران ساختمانی و نادیده گرفتن دیگران
کارگران مهاجر همواره بخش حیاتی اقتصاد کانادا بوده‌اند، اما این اهمیت به ندرت به مشارکت واقعی منجر شده است. با وجود اصلاحات مهاجرتی جدید، نابرابری‌ها همچنان تعیین می‌کنند چه کسانی شایسته اقامت دائم هستند و چه کسانی نادیده گرفته می‌شوند.
در ماه مارچ، دولت فدرال برنامه‌ای برای اعطای اقامت دائم به حداکثر 6000 کارگر ساختمانی بدون وضعیت قانونی اعلام کرد. این برنامه که به عنوان پاسخی به بحران مسکن و کمبود نیروی ساخت‌وساز ارائه شده، بازتابی از سیاست‌های مهاجرتی مبتنی بر نیازهای صنعتی است.
این رویکرد گزینشی، نظامی را تقویت می‌کند که در آن برخی مشاغل، به‌ویژه آن‌هایی که در بخش‌های پررنگ اقتصادی هستند، ارزش بیشتری دارند. این در حالی است که کارگران در بخش‌هایی مانند مراقبت خانگی و کشاورزی—که بیشتر شامل زنان مهاجر و اقلیت‌های نژادی هستند—از دریافت اقامت محروم می‌مانند.
وزیر پیشین مهاجرت، مارک میلر، تخمین زد بین 300 هزار تا 600 هزار نفر بدون وضعیت قانونی در کانادا زندگی می‌کنند. برنامه جدید، فقط بخش کوچکی از این جمعیت را پوشش می‌دهد و بیشتر یک تصمیم سیاسی پیش از انتخابات فدرال است تا یک راهکار جامع.
در کانادا، برنامه‌هایی مثل مسیر مهاجرتی برای پرستاران خانگی بسیار محدود و رقابتی است. این برنامه‌ها اغلب در همان روز اول ثبت‌نام تکمیل و بسته می‌شوند و کمکی به پرستاران بدون وضعیت فعلی نمی‌کنند.
کانادا نیازمند یک استراتژی مهاجرتی شفاف، عادلانه و گسترده است—استراتژی‌ای که نه فقط نیازهای تجاری، بلکه نقش واقعی همه کارگران را ارج نهد. تنها با این رویکرد می‌توان به اقتصاد قوی‌تر، حقوق کاری بهتر و جامعه‌ای فراگیرتر دست یافت.
