سیاست جدید مهاجرتی کانادا، چراغ سبز به کارگران ساختمانی و بی‌توجهی به دیگران
کارگران مهاجر همیشه به عنوان نیروی حیاتی برای اقتصاد کانادا شناخته شده‌اند، اما این شناخت به ندرت به معنای ادغام واقعی آنها در جامعه بوده است. کانادا در اصلاحات جدید مهاجرتی خود، همچنان نابرابری‌هایی را که تعریف می‌کند چه کسی واقعاً شایسته تعلق است و چه کسی کنار گذاشته می‌شود، ادامه می‌دهد.
در ماه مارس، دولت فدرال برنامه‌ای جدید برای ارائه اقامت دائم به ۶۰۰۰ کارگر ساختمانی بدون وضعیت قانونی اعلام کرد. اگرچه این برنامه به‌عنوان یک ارزیابی از کار مهم کارگران معرفی شده، اما واقعیت عمیق‌تری را آشکار می‌کند: اصلاحات مهاجرتی کانادا همچنان اولویت را به نیازهای تجاری و صنعتی می‌دهند. در این مورد، نیاز به نیروی کار در بخش مسکن و ساختمان است.
این رویکرد گزینشی، الگوهای عمیق‌تری را در سیستم مهاجرت کانادا آشکار می‌کند که اغلب به‌عنوان سلسله‌مراتبی از شایستگی‌ها توصیف می‌شود. این سیستم، ارزش بیشتری به انواع خاصی از کار می‌دهد و بسیاری دیگر را کنار می‌گذارد، که این غالباً بر اساس نژاد، جنسیت و طبقه اجتماعی است.
اگرچه این برنامه برای برخی مفید است، اما تنها بخش کوچکی از حدود ۳۰۰,۰۰۰ تا ۶۰۰,۰۰۰ نفر بدون وضعیت قانونی که در کانادا زندگی می‌کنند را پوشش می‌دهد. به جای اصلاحات جامع، کانادا همچنان برنامه‌های مهاجرتی جزئی و بخش‌محور دارد که اکثریت کارگران ضروری را نادیده می‌گیرد.
کانادا نیاز به یک استراتژی مهاجرتی شفاف، عادلانه و فراگیر دارد که تمامی کارگران، نه فقط در بخش ساختمان، بلکه در سایر بخش‌های حیاتی نیز به رسمیت شناخته شوند.
