سفر نوجوانان؛ جسارت والدین یا بی‌مسئولیتی
آیا سفر مستقل برای نوجوانان فرصت رشد شخصیتی است یا نشانه‌ای از والدگری ضعیف؟ این سوالی است که این روزها، با جنجال سفر نوجوان 15 ساله کریستی آلسوپ به اروپا، دوباره داغ شده است. آلسوپ، مجری معروف بریتانیایی، تصمیم گرفت اجازه دهد پسرش به تنهایی و با دوستی هم‌سن، سه هفته به شهرهای مختلف اروپا سفر کند. اما این تصمیم باعث شد خدمات اجتماعی از او درباره «تدابیر ایمنی» سفر پرس‌وجو کنند، اقدامی که او آن را «کاملاً مضحک» توصیف کرد.
در دفاع از تصمیمش، آلسوپ گفت اعتماد به نوجوانان برای رشدشان ضروری است. او نوشت: اگر ما بترسیم، آن‌ها هم خواهند ترسید. اگر رهایشان کنیم، پرواز خواهند کرد.
اما همه والدین چنین دید بازی ندارند. دن گرِگسون، معلم 49 ساله، هنوز با سفر فرزندانش بدون نظارت بزرگ‌ترها مشکل دارد. او به سفر پسر بزرگش به بارسلونا با دوستانش اشاره می‌کند و می‌گوید: من نگران افراد اطراف او هستم، نه خودش. جهان خشن‌تر شده. گرگسون اعتقاد دارد که سن 18 سال بهترین زمان برای اولین سفر مستقل فرزندان است و تأکید می‌کند که باید به‌تدریج و با برنامه‌ریزی اعتماد را گسترش داد.
از سوی دیگر، کیت رو-هم، مربی ورزشی 48 ساله، دیدگاه بسیار بازتری دارد. او اجازه داده پسرش از 15 سالگی با دوستانش به نیوکوی، ایبیزا و مایورکا سفر کند. دختر 15 ساله‌اش هم قرار است تابستان آینده سفر مشابهی برود. او می‌گوید: همه چیز به بلوغ فردی و سطح آگاهی نوجوان بستگی دارد. تکنولوژی هم ارتباط را راحت‌تر کرده.
آنا ماتور، روان‌شناس و نویسنده، معتقد است که هیچ سن خاصی برای مناسب بودن سفر مستقل وجود ندارد و همه چیز به شخصیت کودک، روابط خانوادگی، و شرایط سفر بستگی دارد. به گفته او، والدین باید ابتدا ترس‌های خود را بررسی کنند و ببینند آیا این ترس منطقی است یا بازتابی از تجربه‌های شخصی خودشان است؟
در نهایت، تصمیم درباره سفر مستقل فرزندان نه سیاه است نه سفید. والدین باید بین فراهم‌کردن فرصت تجربه‌های جدید و حفظ امنیت نوجوانان، تعادل پیدا کنند و گاهی هم، با گفتن “نه هنوز”، مرزهای لازم را مشخص کنند.
