ردیابی بقایای دیوار برلین در سراسر جهان
دیوار برلین به مدت سه دهه پابرجا بود و مناطق غربی و دموکراتیک برلین را از مناطق شرقی و کمونیستی شهر جدا می کرد.
جدایی برلین با موافقت متفقین پس از جنگ جهانی دوم صورت گرفت. این که سال ها بعد برای توقف مهاجرت گسترده آلمانی ها از شرق کمونیستی به غرب دموکراتیک ساخته شد، قبل از اینکه در ۱۹۸۹ فرو ریخته شود، به نماد تفرقه انگیز جنگ سرد تبدیل شده بود.
طی ۳۵ سالی که از سقوط این دیوار می گذرد، قطعات این سازه بتنی که زمانی با ابهت بود به کشورهای سراسر جهان ارسال شده اند.
به گفته وال نت ، یک پروژه دیجیتالی که دیوار برلین را در سراسر جهان ردیابی می کند، تکه هایی از این دیوار که ۵ متر ارتفاع و ۱۶۵ کیلومتر طول داشت، نه تنها در آلمان، بلکه در ده ها کشور دیگر از جمله استرالیا، برزیل، ژاپن، مکزیک، قطر، روسیه، سنگاپور، آفریقای جنوبی و ایالات متحده یافت می‌شوند. این قطعات برای دوستداران تاریخ و دموکراسی بسیار ارزشمند هستند.
الیزابت دیلا زازیرا، استاد دانشگاه کنکتیکت درباره چگونگی جابجایی قطعات این دیوار مقاله نوشته است. برخی از قطعات به موزه ها یا به عنوان هدیه اهدا شدند. برچیدن دیوار عمدتاً به مردم آلمان واگذار شده بود، اما سربازان بریتانیایی که برای با خاک یکسان کردن آن کمک کردند، اجازه یافتند قطعاتی را همراه خود به موزه های نظامی بریتانیا ببرند.
تکه هایی از دیوار توسط مردم خریداری شدند. در ۱۹۹۰، وزارت بازرگانی خارجی آلمان شرقی مجوز فروش قسمت هایی از دیوار را برای یک شرکت صادرات واردات صادر کرد – یک تکه ۱٬۲ متری بین ۶۰ هزار تا ۲۰۰ هزار دلار فروخته شد.
خریداران بیشتر به قطعات با گرافیتی و نقاشی های دیواری در سمت غربی علاقه مند بودند. در نهایت، پس از اتحاد دوباره آلمان، ارزش قطعات دیوار کاهش یافت و بسیاری از بتن های تزئین نشده در جاده‌ها و سایر پروژه های عمومی به کار گرفته شدند.
امروز، موزه ملی دیپلماسی آمریکایی در وزارت امور خارجه ایالات متحده ، یک قطعه ۴ متری را در اختیار دارد که توسط ۲۷ رهبر جهانی که در سقوط دیوار و پیشبرد اتحاد آلمان نقش داشتند، امضا شده است؛ ازجمله جورج اچ دبلیو بوش، رئیس جمهور فقید ایالات متحده؛ جیمز بیکر، وزیر امور خارجه سابق ایالات متحده؛ هلموت کهل، صدراعظم فقید آلمان؛ میخائیل گورباچف، نخست وزیر سابق اتحاد جماهیر شوروی؛ و لخ والسا، رهبر اتحادیه کارگری لهستان و برنده جایزه صلح نوبل.
مایکل فیشر آرت، هنرمند اهل لایپزیک این قطعه دیوار را نقاشی کرد و معترضان را در جریان تظاهرات آن شهر در سال های ۱۹۸۹-۱۹۸۸ به تصویر کشید. فیشر آرت بسیاری از بنرهایی را ایجاد کرده بود که معترضان هنگام فریاد شعارهایی مانند “ما مردم هستیم”، “آزادی” و دیگر شعارهای دموکراسی خواهانه، حمل می کردند.
مجلس سنای برلین ۳۰ قطعه دیوار را برای اهدا به رهبران کشورهای مختلف در طول بازدیدهای دولتی نگه داشت.
دیلا زازیرا می نویسد: “دیوار که شهروندان را از هم گسیخته و جدا کرده بود، دیگر به عنوان یک مانع دیده نمی شود و در عوض یادآور اختلاف و اتحاد مجدد، درگیری و حل و فصل، محدودیت و آزادی است. در هر مورد، وقتی این نماد قدرتمند در محیط و زمینه های مختلف در نظر گرفته می شود، معنا و مفهوم جدیدی پیدا می کند.”
در نهایت، قطعات دیوار برلین که اکنون در سرتاسر جهان پراکنده شده‌اند، نه تنها یادآور یک دوره از تاریخ پرتنش هستند، بلکه به نمادی از آزادی، اتحاد و تلاش‌های بشری برای غلبه بر محدودیت‌ها و سرکوب تبدیل شده‌اند. این تکه‌ها به‌عنوان میراثی از مبارزات مردم برای دموکراسی و عدالت همچنان در قلب تاریخ معاصر قرار دارند و یادآور قدرت تغییر و امید به آینده‌ای بهتر هستند.
