دستمزد فقیرانه، هزینه‌های نجومی؛ بحران پنهان شاغلین کم درآمد انتاریو
افزایش حداقل دستمزد انتاریو از 16.55 دلار به 17.60 دلار در اکتبر امسال برای هزاران شاغل یک کمک ناچیز بود. طبق محاسبه شبکه حداقل دستمزد واقعی انتاریو (OLWN) ، یک کارگر تمام‌وقت در منطقه تورنتو باید 27.20 دلار در ساعت درآمد داشته باشد تا فقط از پس هزینه‌های ضروری برآید. به گفته این شبکه، هیچ منطقه‌ای در انتاریو وجود ندارد که بتوان با حداقل دستمزد فعلی زندگی عادی داشت.
فشار اصلی: اجاره
بالاترین عامل افزایش هزینه‌های زندگی، اجاره مسکن است و بین 30 تا 40 درصد حداقل دستمزدِ واقعی را به خود اختصاص می‌دهد. آمارهای متفاوت دو منبع مهم مسکن نشان می‌دهد چرا بحران اجاره این‌قدر سنگین است:
- طبق نرخ CMHC ، میانگین اجاره واحد یک‌خوابه در منطقه کلان‌شهر تورنتو 1715 دلار است.
- طبق نرخ TRREB، میانگین اجاره واحد یک‌خوابه در لیست‌های جدید، معمولاً برای واحدهای تازه‌ساز و کاندو 2424 دلار است.
با معیار توصیه‌شده که حداکثر 30 درصد درآمد باید صرف اجاره شود:
- برای اجاره طبق نرخ CMHC باید 35 دلار در ساعت درآمد داشت.
- برای اجاره طبق نرخ TRREB باید 51 دلار در ساعت درآمد داشت.
افزایش حداقل دستمزد در انتاریو گامی کوچک برای کمک به کارگران در تأمین هزینه‌های زندگی است، اما ارقام نشان می‌دهد که شکاف میان درآمد افراد و میزان مورد نیاز برای پوشش هزینه‌های اساسی همچنان پابرجاست. اجاره‌خانه همچنان بزرگ‌ترین فشار مالی است و نابرابری دستمزدها بیش از همه بر زنان و افراد نژادی‌شده تأثیر می‌گذارد. درک هزینه واقعی زندگی، از مسکن تا مایحتاج روزمره، برای کارگرانی که برنامه‌ریزی مالی می‌کنند ضروری است. برای کارفرمایان نیز ارائه دستمزد منصفانه و قابل‌زندگی تنها یک تصمیم قانونی یا اخلاقی نیست؛ بلکه مستقیماً به ثبات، ماندگاری و رفاه کارکنان کمک می‌کند.
