بی توجهی مردم دنیا به سرکوب زنان توسط طالبان
در دنیای ارتباطات جهانی امروز، رسانه‌ها به عنوان یکی از قدرتمندترین ابزارها برای انتقال اطلاعات و تاثیرگذاری عمومی، نقش بسیار مهمی ایفا می‌کنند. با این حال، در برخورد با تاکتیک‌های متقلبانه و سیاسی طالبان، به نظر می‌رسد ماشین رسانه‌ای جهانی قدرت و تاثیر خود را از دست داده است. طالبان با استفاده از روش‌های سیاسی زیرکانه، توانسته‌اند صدای جمعیت زنان خود را که بیش‌ترین زنان سرکوب شده روی زمین هستند، به خاموشی بکشانند. درست در حالی که به سومین سالگرد روز فاجعه‌بار حمله طالبان به کابل، که هنوز یکی از تاریک‌ترین لحظات ریاست جمهوری جو بایدن است، این رژیم متعصب تقریبا موفق شده است تا صدای زنان را خاموش کند. این اقدام سرکوب‌آمیز طالبان بیش از پیش نشان می‌دهد که رهبران جهانی نیز این سرکوب وحشتناک قرون وسطایی را همراهی می‌کنند.
یکی از نمونه‌های این همراهی در سطح بین‌المللی، ملاقات دیپلمات‌های 25 کشور برای مذاکرات درباره افغانستان در شهر دوحه بود. در این ملاقات، سازمان ملل متحد به درخواست‌های طالبان پاسخ مثبت داد و تمام زنان و رهبران مدنی افغان را از مذاکرات خارج کرد. این تصمیم، موضوع بحث را بر روی مسایل مربوط به مواد مخدر و اقتصاد متمرکز کرد، در حالی که صدای زنان افغان کاملا مسکوت ماند. این اقدامات سرکوب‌آمیز طالبان و همراهی بین‌المللی با آنها نشان می‌دهد که نهادهای جهانی، بیشتر به مسایل سیاسی و اقتصادی تمرکز کرده‌اند و حقوق و آزادی زنان را به طور جدی در نظر نمی‌گیرند. در حالی که زنان افغان همچنان در برابر سرکوب و تبعیض قرار دارند، جهان باید به این وضعیت توجه کند و تلاش کند تا بتواند به آنها کمک کند. زنان افغان بیش از پیش نیازمند حمایت و حضور بین‌المللی هستند تا بتوانند برای حقوق خود بجنگند و در محیط اجتماعی شرکت کنند. این زنان، که به عنوان سرکوب شده ترین زنان روی زمین شناخته می‌شوند، حق دارند تا صدایشان شنیده شود و زندگی آزاد و بدون تبعیض داشته باشند.
تلاش‌های بین‌المللی برای ایجاد تغییر در وضعیت زنان افغان باید متمرکز بر تتمین حقوق انسانی و آزادی‌های بنیادی آنها باشد. نهادهای بین‌المللی، از جمله سازمان ملل متحد، باید تتکید بیشتری بر رعایت حقوق زنان در هرگونه مذاکرات و توافقات با طالبان داشته باشند. باید بر طالبان فشار وارد شود تا آزادی بیان و مشارکت زنان را به عنوان یک شرط ضروری برای هرگونه توافق قبول کنند. علاوه بر این، جوانان افغان نیز باید در این فرآیند مشارکت داشته باشند. آموزش و توانمندسازی جوانان، به ویژه دختران، برای شرکت فعال در جامعه و رسیدن به موقعیت‌های تصمیم‌گیری باید در اولویت قرار گیرد. آنها باید به عنوان آینده افغانستان شناخته شوند و فرصتی برای تحصیل و توسعه مهارت‌های لازم به آنها داده شود. با توجه به همه اینها، همکاری بین‌المللی برای تحقق حقوق زنان و جوانان افغان بسیار ضروری است. فقط با توجه مشترک و تلاش مستمر برای رسیدن به تغییرات قابل ملاحظه می‌توان به رونق و پیشرفت اجتماعی و سیاسی در افغانستان دست یافت و جامعه‌ای عادلانه‌تر و پویاتر برای همه افغان‌ها فراهم کرد.
