اجارهنشینی مادامالعمر؛ حقیقتی که میتواند زندگی مالی کاناداییها را تغییر بدهد!
پریت بانرجی، نویسنده این مقاله، از تجربه شخصی خود در دهه 90 میلادی در تورنتو میگوید؛ زمانی که پیام واضح و تکراری نسلهای قبل، از خانواده تا معلمان و رسانهها، این بود: «خانه بخر، اجاره پول دور ریختن است.» این باور چنان در جامعه نهادینه شده بود که خرید خانه بهعنوان نماد بلوغ و مسئولیتپذیری دیده میشد.
در گذشته، این توصیه کاملاً منطقی بود. بین سالهای 1990 تا 2023، قیمت مسکن کانادا بهطور متوسط سالانه 6.3 درصد رشد داشت. در سال 1999، میانگین دارایی خالص خانوارهای صاحبخانه 226 هزار دلار بود، در حالی که مستاجرها تنها 14 هزار دلار دارایی داشتند.
اما امروز شرایط تغییر کرده است. خرید خانه با میانگین قیمت بیش از یک میلیون دلار در تورنتو، برای بسیاری از جوانان تازه وارد بازار کار، غیرممکن بود. بسیاری از خریداران بار اول مجبورند به کمک مالی والدین متکی باشند؛ طبق گزارشCIBC ، میانگین کمک والدین برای پیشپرداخت خانه 115 هزار دلار بوده است که 73 درصد بیشتر از سال 2019 است.
تجربه شخصی نویسنده نیز آموزنده است. او در دهه 20 زندگی با درآمد پایین، با بدهی بیش از 20 هزار دلار مواجه شد و خرید خانه برایش غیرممکن بود. وقتی در سال 2013 به دنبال خانه رفت، قیمت یک واحد دوخوابه در تورنتو 1.2 میلیون دلار و اجاره ماهانه آن 2800 دلار بود. با محاسبه دقیق، فهمید اگر تفاوت مبلغ اجاره و هزینه مالکیت را سرمایهگذاری کند، سود بلندمدت بیشتری نسبت به خرید خانه خواهد داشت.
بانرجی به نکته مهمی اشاره میکند: بهره وام مسکن نوعی «اجاره » است و هزینههای جانبی خرید خانه، مالیات، بیمه، ارزیابی و هزینههای حقوقی، میتواند 3 تا 4 درصد ارزش ملک را شامل شود. از سوی دیگر، اجاره کمدردسرتر است؛ مستاجران با نوسانات نرخ بهره یا تعمیرات سنگین درگیر نمیشوند و مسئولیت اصلی آنها پرداخت به موقع اجاره است.
نتیجه این که خانهداری دیگر گزینه مطلق نیست و اجاره کردن در بسیاری از شرایط، هم از نظر مالی و هم آرامش ذهنی، گزینهای هوشمندانهتر محسوب میشود.
