پشت پرده بحران مسکن در کانادا

یکی از معاونان سابق نخست ‌وزیر کانادا معتقد است که بحران مسکن در کانادا نتیجه دهه‌ ها سیاست ضعیف دولت فدرال است. چرا که دولت فدرال به جای اینکه مستقیما مسئولیت حل بحران مسکن در کانادا را بر عهده بگیرد، در دهه 1980 موضوع تامین مسکن را به دولت های استانی واگذار کرد.

شیلا کپس معاون سابق نخست وزیر کانادا اخیرا در مصاحبه ای گفت زمانی که شرکت وام مسکن و مسکن کانادا  (CMHC) در ساخت مسکن مشارکت داشت، سرمایه گذاری های ملی قابل توجهی در بخش تولید مسکن صورت می گرفت و سیاست و استراتژی مشخص و مدونی در زمینه مسکن وجود داشت.

کپس در این باره گفت: «تصمیمی که در سال 1987 برای خارج شدن مسکن از حیطه مسئولیت دولت فدرال گرفته شد، تبعات بی شماری داشت. زیرا در وهله اول باعث ضعیف شدن مسکن در یک بازه زمانی 30 ساله در کانادا شد و از طرف دیگر باعث شد که در این بازه بلند مدت 30 ساله هیچ گاه سیاست عمومی در مورد مسکن به درستی مورد تجزیه و تحلیل قرار نگیرد. به نظر من این یک مساله بزرگ است که نمی توان به راحتی از کنار آن گذشت». 

تغییر سیاست

کپس در دهه 1990 معاون نخست وزیر لیبرال بود. او معتقد است که سیاست مسکن در دهه 1970 باعث شد که دولت ملی مستقیما در ساخت مسکن مشارکت داشته باشد و همین امر باعث توسعه مسکن سالمندان و مسکن بومیان شد.

به گفته کپس این سیاست در دهه 1980 یعنی زمانی که دولت های استانی سیاست مسکن را در دست گرفتند، تغییر کرد.

با وجود اینکه برخی از دولت های استانی، مانند دولت کبک، تصمیم گرفتند بودجه مشخصی را به مسکن اجتماعی اختصاص دهند، اما کپس معتقد است که سایر دولت های استانی این کار را نکرده اند.

او در ادامه گفت: «زمانی که دولت های استانی پول اختصاص یافته به ساخت مسکن را تحویل گرفتند، بسیاری از آنها این بودجه را برای ساخت مسکن هزینه نکردند.

از آن دوره به بعد دولت فدرال دیگر نقشی در تولید مسکن نداشت، تا اینکه در سال 2017 دولت لیبرال به رهبری نخست وزیر جاستین ترودو تصمیم گرفت دوباره وارد بازی مسکن شود».

کپس معتقد است که این حرکت سرآغازی برای نقش آفرینی دولت فدرال در زمینه حل بحران مسکن است و قطعا نقش مهمی در زمینه رفع مشکل کمبود مسکن و گرانی مسکن بازی خواهد کرد، اما متاسفانه این مساله بسیار زمانبر است. 

کپس با اشاره به این موضوع گفت: «ما از همین الان تا 5 سال بعد نیز همچنان درگیر بحرانی خواهیم بود که با امضای قرارداد مسکن در سال 1987 متولد شد و به همین دلیل همچنان تبعات این مشکل جامعه را آزار خواهد داد.

حقیقت این است که گاهی اوقات یک دولت ملی باید برای رفع مشکلات پای کار باشد و همیشه واگذاری مسئولیت ها به 10 استان و سه منطقه راه درستی نیست».

ترغیب به مهاجرت

کپس معتقد است که استراتژی مسکن فدرال باید علاوه بر ساخت خانه های جدید و افزایش عرضه مسکن، مجهز به یک استراتژی مهاجرتی باشد. بدین معنا که با روش هایی افراد ساکن در مناطق شلوغ و پرجمعیت کانادا را تشویق به مهاجرت به مناطق کم جمعیت کانادا کند. 

کپس در پایان گفت: «نکته دیگری که باید به آن توجه کنیم مقایسه قیمت و نحوه قیمت گذاری مسکن در مناطق دورافتاده و روستایی کانادا در مقایسه با مناطق شهری است. ما باید راه هایی را که می توانیم مردم را در خلال آنها تشویق به جابجایی کنیم مورد بررسی قرار دهیم. ما در طول همه‌گیری یاد گرفتیم که لازم نیست همه در مرکز شهر تورنتو زندگی کنند.

فرصت‌ های زیادی وجود دارد که مردم را وادار به مهاجرت به جاهای دیگر کنیم. به عنوان مثال اعطای امتیاز برای طرح سرمایه گذاری مالکیت خانه، یکی از این روش هاست. تمام این چیزها باید در هنگام تدوین راهکارهای مناسب برای حل بحران مسکن مورد توجه قرار بگیرند. چنین کاری نیازمند یک اراده ملی است که تنها با مسئولیت پذیری دولت ملی امکان پذیر است؛ دولتی که راهکار رفع بحران را تنها در ساخت مسکن جدید نمی بیند».