پزشکان خانواده در انتاریو خواستار تغییر هستند!
اتحادیه پزشکان خانواده انتاریو یک طومار و یک کمپین حمایتی راه اندازی کرده است.
آنها خود را اتحادیه پزشکان خانواده انتاریو می‌نامند. این تشکل بر خلاف نامش، یک اتحادیه قانونی نیست، بلکه یک جنبش مردمی پزشکان خانواده است که از چیزی که آن را یک سیستم ورشکسته می‌نامند، به ستوه آمده‌اند.
این سازمان که در ماه سپتامبر تشکیل شد، اکنون بیش از 1000 عضو دارد.
این نشانه یک بحران است، زیرا 2.2 میلیون نفر از ساکنان انتاریو در زمانی که بسیاری از پزشکان خانواده نزدیک به بازنشستگی هستند و در فکر ترک این حرفه هستند، به خدمات اولیه بهداشتی دسترسی ندارند.
دکتر رمزی حجازی پزشک خانواده در اتاوا که سازمان دهنده این گروه است، معتقد است که مواردی چون کمبود بودجه و بار فزاینده کارهای اداری، باعث افزایش هر چه بیشتر مشکلات در این زمینه شده است. او می‌گوید که پزشک خانواده به طور سیستماتیک در سراسر استان روندی کاهشی به خود گرفته است و دیگر یک حرفه پایدار نیست.
او گفت: «راه‌اندازی و اداره یک مطب پزشک خانواده به طور فزاینده‌ای دشوارتر از قبل شده است. این در حالی است که بسیاری از مردم نمی‌دانند مشکل واقعی در کجاست؟».
حجازی معتقد است که این وضعیت، پزشکان را از طب خانواده دور میکند و باعث می‌شود که حتی آموزش پزشکان بیشتر نیز این مشکل را حل نکند.
یکی دیگر از پزشکان خانواده محلی می‌گوید که در حال حاضر بسیاری از پزشکان خانواده در حال تجدید نظر در انتخاب شغل خود هستند.
دکتر بریت هریسون پزشک خانواده اتاوا که او نیز جزء سازمان دهندگان این گروه است، گفت: «اگر در حال حاضر از هر یک از ما بپرسید که آیا دوباره این کار را انجام خواهیم داد یا خیر، اکثر ما پاسخ منفی می‌دهیم».
حجازی می‌گوید که بودجه استانی با هزینههای پزشکان خانواده سازگاری ندارد و در حال حاضر حدود 38 درصد از نرخ‌‌های تاریخی پرداختی به پزشکان خانواده را تشکیل می‌دهد، آن هم در زمانی که مسئولیت‌های آنها روز به روز افزایش می‌یابد.
این تشکیلات در وب سایت خود می‌گوید که این بودجه برای پوشش هزینه‌هایی مانند اجاره، حقوق کارکنان، خدمات پرستاری، تشکیل پرونده الکترونیکی پزشکی، خدمات آب و برق و غیره در نظر گرفته شده است.
اما دکتر حجازی معتقد است که این بودجه برای مدت زیادی راکد مانده و با افزایش هزینه ها و تورم افزایش نیافته است. در نتیجه، پزشکان خانواده برای تامین هزینههای اولیه عملیاتی خود با مشکل مواجه هستند.
این تشکل یک طومار و یک کمپین حمایتی راه اندازی کرده است. تاکنون بیش از 20 هزار نفر که بسیاری از آنها پزشک خانواده هستند و از آینده پزشکی خانواده در این استان ناامید شده اند، این طومار را امضا کرده‌اند.
یکی از امضاکنندگان این طومار نوشت: «من یک پزشک خانواده در انتاریو هستم و در حال غرق شدن هستم. اوضاع فعلی ما ناپایدار و نامطلوب است. ما به کمک نیاز داریم».
دیگری نوشت: «من پزشک خانواده هستم. من خسته و فرسوده هستم و احساس می‌کنم هیچ کس هیچ اهمیتی برای کاری که من انجام می‌دهم قائل نیست. اگر اوضاع بهتر نشود، زیاد در این حوزه دوام نمی‌آورم».
برخی از خواسته‌های این گروه از دولت استانی، عبارتند از: افزایش بودجه پزشکان خانواده برای پوشش هزینههای عملیاتی آنها و تورم فزاینده، ارائه بسته‌‌های جبرانی منصفانه (شامل دسترسی به حقوق بازنشستگی، مزایای سلامت و زمان بیماری)، جبران بار اداری رو به رشد پزشکان خانواده و اجرای اقداماتی برای جذب و حفظ فارغ التحصیلان جدید در بخش مراقبت‌های اولیه در انتاریو.
حجازی و هریسون هر دو معتقدند که حفظ پزشکان در سیستم بهداشت خانواده بسیار مهم است. زیرا اگر فارغ التحصیلان جدید نتوانند زندگی پایداری داشته باشند، آموزش پزشکان خانواده هم مشکلی را حل نمی‌کند.
آنها می‌گویند که 30 تا 40 درصد از بودجه پزشکان صرف هزینههای اداره کسب و کار آنها می‌شود.
حجازی گفت: «دولت به ازای هر ویزیت بیمار حدود 37 دلار دستمزد به پزشکان پرداخت میکند. این در حالی است که 40 درصد از آن صرف پرداخت حقوق پرسنل و راه اندازی کلینیک می‌شود و در نهایت حدود 20 دلار برای پزشک باقی می‌ماند».
از طرف دیگر پزشکان خانواده علاوه بر هزینههای عملیاتی، زمان زیادی را صرف کارهای اداری و کاغذبازی می‌کنند. بر اساس یک نظرسنجی در سال 2023 که توسط کالج پزشکان خانواده انتاریو برگزار شد، پزشکان خانواده به طور متوسط 19.1 ساعت در هفته را برای انجام چنین کارهایی صرف می‌کنند.
بریتیش کلمبیا نیز که با بحران مراقبت‌های اولیه دست و پنجه نرم میکند، اخیرا اقداماتی را برای رفع مشکلات در حوزه خدمات بهداشتی خانواده انجام داده است که از جمله آنها می‌توان به افزایش بودجه و نرخ ساعتی برای کارهای اداری انجام شده توسط پزشکان، اشاره کرد.
حجازی می‌گوید که یک موج ناامیدی پزشکان خانواده در انتاریو را در بر گرفته است، زیرا بسیاری از آنها احساس می‌کنند نگرانی‌های آنها در زمانی که خدمات آنها به شدت مورد نیاز است، اصلا به طور جدی مورد توجه قرار نمی‌گیرد.
او در پایان گفت: «این واقعا غم انگیز است. همه ما به این امید به این سیستم پیوستیم که از ما حمایت شود و در سیستمی کار کنیم که بتوانیم به مردم کمک کنیم؛ اما افسوس!».
