فقیران نامرئی ؛ خانوارهای طبقه متوسط به اجبار از تورنتو کوچ می کنند
گزارشی تازه از سازمان CivicAction نشان می‌دهد که طبقه متوسط شاغل در منطقه بزرگ تورنتو و همیلتون (GTHA)، شامل معلم‌ها، پرستاران و غیره، به «فقیران نامرئی» تبدیل شده‌اند. اگرچه درآمد سالانه این گروه بین 40 هزار تا 125 هزار دلار است، افزایش بی‌وقفه هزینه‌های مسکن آن‌ها را با بحران مالی مواجه کرده و ممکن است به‌زودی مجبور به ترک منطقه شوند.
بر اساس این گزارش، بسیاری از خانواده‌ها تا 63 درصد درآمد خود را صرف هزینه‌های مسکن می‌کنند، در حالی‌که توصیه مالی، سقف 30 درصد را در نظر می‌گیرد. به‌عنوان نمونه، پرستاری با حقوق 80 هزار دلار در سال باید بیش از 200 هزار دلار درآمد داشته باشد تا بتواند برای خرید یک خانه متوسط در تورنتو وام بگیرد.
با رسیدن نسبت قیمت خانه به درآمد خانوار به 11.8، اکنون ساکنان با درآمد متوسط باید حدود 77 درصد از حقوقشان را صرف وام مسکن کنند. پیامد آن: خانواده‌ها پس از رسیدن به مرز تحمل مالی، مجبور به مهاجرت به مناطق ارزان‌تر مانند سیمکو یا نیاگارا، یا حتی استان‌های دیگر کانادا شده‌اند.
هم‌زمان، نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد 62 درصد از کارکنان طبقه متوسط از وضعیت مسکن یا رفت‌وآمد روزانه خود ناراضی هستند. بسیاری به تغییر شغل یا اسباب‌کشی برای نزدیکی به محل کار فکر می‌کنند.
این فشار مالی نه‌تنها به خانوارها آسیب می‌زند، بلکه تأثیر مستقیمی بر اقتصاد منطقه دارد. کاهش بهره‌وری، کمبود نیروی متخصص، هزینه‌های بالای اضافه‌کاری و کاهش کیفیت خدمات عمومی مانند سلامت، آموزش و خدمات اضطراری از جمله پیامدهای این بحران هستند.
CivicAction خواستار اقدامات فوری از سوی دولت‌ها و کارفرمایان شده و قول داده در سه گزارش بعدی راه‌حل‌های دقیق‌تری برای این بحران ارائه دهد.
