عدم امنیت زنان در باشگاه های ورزشی، جامعه و پیام آن

من هفته گذشته شاهد فیلم های ضبط شده توسط دوربین مداربسته یک باشگاه ورزشی در فلوریدا بودم، فیلمی که مرا مبهوت کرد. در این فیلم یک زن و مدل اینستاگرامی به نام نشالی آلما، ناگهان متوجه می شود که مردی او را تحت نظر دارد؛ او خیلی زود با این مرد مهاجم تنها شد. 

پس از چند دقیقه مرد به او نزدیک می شود و سپس به طرز تکان دهنده ای او را تعقیب می کند. سپس همه چیز به اتمام می رسد، اما نه آن طور که شما فکر می کنید. شکار داستان ما به شکلی باورنکردنی می جنگد و در نهایت برنده می شود.

آلما بعدا همانند یک قهرمان پیروز در یک مصاحبه مطبوعاتی شرکت کرد و درباره این اتفاق گفت: «اطمینان داشتم که قدرت و ذهنیت لازم برای مبارزه را دارم. من به تمام زنان توصیه می کنم که همیشه به مبارزه ادامه دهند و هرگز تسلیم نشوند» 

این فیلم باعث ایجاد یک جنجال واقعی در فضای مجازی شده است.

پس از اینکه یک کلانتر فلوریدایی به خبرنگاران گفت این داستان الهام ‌بخش زنان دیگر خواهد بود، بسیاری با خشم به اظهارات او واکنش نشان دادند. آنها معتقد بودند هیچ چیز الهام ‌بخشی در مورد حمله به یک زن وجود ندارد و این پیام عمیقا غیرمسئولانه است. تنها پیام واقعی این است که زنان در ورزشگاه ها ایمن نیستند، اصلا در هیچ کجا امنیت ندارند.

چگونه باید در مورد این فیلم صحبت کنیم؟ کدام پیام مناسب است؟ این ها همه سوالاتی هستند که پس از دیدن این فیلم ذهن مرا به خود مشغول کرده اند؛

به نظر من پیام دوم روشن تر است اینکه زنان در هنگام راه رفتن در شب، در وسایل حمل و نقل عمومی، و در سالن های ورزشی امنیت ندارند. هر بار که فیلم هایی از این دست منتشر می شوند، بیشتر بر این مشکلات مهر تائید می گذارند. بله باید تلاش کنیم در برابر خشونت از زنان محافظت کنیم. اما آیا ممکن است این روایت که زنان همیشه در فضاهای عمومی در معرض خطر قرار دارند، علاوه بر سود، ضرر هم داشته باشد؟

باید بگوییم که حقیقت بزرگی پشت این پیام نهفته است. هر چند اتفاقات وحشتناکی برای زنان در اماکن عمومی رخ می دهد، اما شاید تعداد و شدت آنها آن گونه که ما فکر می کنیم زیاد نباشد.

در انگلستان و ولز، احتمال کشته شدن زنان بسیار کمتر از مردان است. در سال منتهی به مارچ 2022، 72 درصد از قربانیان قتل ها مرد بودند. آمارها نشان می دهند که جان زنان در خانه بیشتر از اماکن عمومی در خطر است. بر اساس آمارها فقط 15 درصد از تجاوزها توسط غریبه ها انجام می شود.

این ها حقایق هستند، اما با ادراک عمومی فاصله زیادی دارند، شاید به دلیل اینکه معمولا چنین رویدادهایی واکنش های فرهنگی بزرگی به دنبال دارند. 

یک سال پس از قتل سارا اورارد، یک نظرسنجی از زنان بریتانیایی نشان داد که 66 درصد از زنان همیشه، اغلب یا گاهی اوقات از راه رفتن در شب احساس ناامنی می‌کنند. حدود 25 درصد از زنان نیز در طول روز چنین احساسی دارند. شواهد حاکی از آن هستند که پوشش خبری مرگ نیکولا بولی به این ترس ها دامن زده است.

اما آیا بزرگنمایی این خطرات به حفظ امنیت آنها کمک می کند؟ نظریه پردازان ممکن است بگویند در دوران مردسالاری، خشونت علیه زنان در مکان های عمومی نه تنها یک آسیب اجتماعی است، بلکه یک هدف سیاسی را دنبال می کند. زیرا وقتی زنان در خیابان ها، دانشگاه ها یا محل کار مورد حمله قرار می گیرند، می فهمند که این مکان ها برای آنها نیست.

آگاه کردن زنان از خطرات واقعی مهم است، اما اغراق در آنها یک پیام نامناسب را با خود دارد. این بدان معنی است که زنان باید از خیابان ها دوری کنند و شهر را به مردان بسپارند، زیرا این فضا برای آنها مناسب نیست. در واقع اگر این پیام به اندازه کافی ترسناک باشد و به اندازه کافی گسترده شود، دیگر خطر واقعی هیچ اهمیتی ندارد. پدرسالاری کار خود را انجام داده است و دیگر زنان مغبون شده اند.

در بزرگترین مردسالاری ‌های جهان نه تنها خشونت وحشیانه علیه زنان وجود دارد، بلکه سنت نیز بر طبل تهدید می کوبد. به زنان گفته می شود آنها موجودات ضعیفی هستند که همیشه به حمایت مردانه نیاز دارند.

به همین دلیل است که آنها باید در خانه های خود بمانند، رابطه خوبی با پدرسالار خانواده داشته باشند و حجاب داشته باشند؛ بالاخره همه این ها برای امنیت خودشان است. 

بله شاید از این نظر ویدیوی آلما الهام ‌بخش باشد، زیرا با این پیام ناامیدکننده‌ که زنان در برابر مردان بسیار آسیب‌ پذیر هستند، مقابله می ‌کند!