طولانی شدن روند توقف صادرات زباله های پلاستیکی
در حاشیه شمالی بزرگترین شهر میانمار، یانگون که حدود 300 هزار نفر جمعیت دارد و دارای یک پایگاه صنعتی رو به رشد در منسوجات، کالاهای مصرفی و محصولات غذایی است؛ منطقه ای به نام Shwepyithar قرار دارد که نام آن در زبان انگلیسی به معنای طلایی و دلپذیر است؛ با این وجود تنها چیزی که در این منطقه به سرعت رشد می کند، چیزی غیر از زباله نیست.
در اینجا در هر جایی می توان تپه های بزرگ از کیسه های پاره پاره، بطری های پلاستیکی دور ریخته شده و زباله هایی را یافت که بارها در اثر تابش خورشید و گرمای هوا تغییر رنگ داده اند.
در اینجا کوه هایی از زباله های پلاستیکی تشکیل شده است که گاهی اوقات بلندای آنها به بلندی یک ساختمان یک طبقه می رسد. این کوه های زباله آنقدر در اینجا زیاد هستند که عملا مسیر رفت و آمد مردم را سد کرده اند و مردم مجبورند در اطراف آنها راه خود را به سمت معابد و مراکز اجتماعی پیدا کنند.
بوی تعفن به خانه ها نفوذ کرده است و مادران برای در امان ماندن فرزندان‌شان، اجازه خروج از خانه را به آنها نمی دهند. هوای گرم زباله ها را خشک می کند و همین امر باعث می شود که تمام مناطق این ناحیه در معرض خطر آتش سوزی قرار داشته باشند.
اینجا بعد از کودتای 2021 تحت حکومت نظامی قرار دارد، به همین دلیل هیچ کس حاضر نیست در این زمینه صحبت کند.
Frontier Myanmar که یک مجله انگلیسی زبان است و در یانگون منتشر می شود، چندین بار بین ژانویه و ژوئن از Shwepyithar بازدید کرد و گزارشگران این مجله وضعیت نامناسب این منطقه را مستند کردند.
در ضمن آنها با ساکنان محلی و صاحبان و پرسنل کارخانه های بازیافت پلاستیک در این زمینه صحبت کردند.
پدر 55 ساله ای که خانه اش مقابل یکی از این کوه های زباله قرار دارد، گفت: «اگر در این زمینه حرفی بزنم و مشکلی ایجاد کنم، ارتش می آید و مرا دستگیر می کند. راحت نیست در مورد چنین مشکل بزرگی صحبت نکنی و فقط نظاره گر باشی، اما چاره ای ندارم چون دیگر نمی توانم کتک خوردن یا شکنجه را تحمل کنم».
با وجود اینکه اعتقاد بر این است که کارخانه های مجاور مسئول تولید این زباله ها هستند، اما یک بررسی دقیق، کاملا نشان می دهد که بسیاری از این زباله ها از خارج از کشور به اینجا منتقل شده اند.
هر چند بسیاری از این زباله ها در حال حاضر به شکل غیر قابل تشخیصی تخریب شده اند، اما به وضوح در میان آنها برندهای محصولات اروپایی و آمریکای شمالی قابل مشاهده است؛ در میان آنها مشخصا چندین کالا به برندهای کانادایی تعلق داشتند.
به نظر می رسد بسیاری از آنها زباله های پس از مصرف هستند که کانادایی ها به راحتی در سطل آشغال آشپزخانه خود می اندازند، بدون اینکه خبر داشته باشند که این زباله ها چه بلایی بر سر مردمی می آورند که 11 هزار کیلومتر دورتر از آنها زندگی می کنند.
در اینجا یک سوال مطرح می شود، مگر کانادا بخشی از یک معاهده بین المللی برای جلوگیری از تخلیه زباله های پلاستیکی در کشورهای در حال توسعه نیست؟ چرا با وجود اینکه کانادا هرگز مجوزی برای ارسال زباله های پلاستیکی به میانمار صادر نکرده است، اما زباله های پلاستیکی کانادایی، سر از میانمار درمی آورند؟
کانادا در سال 2016، پس از ارسال محموله های زباله کانادایی به فیلیپین با برچسب پلاستیک برای بازیافت، یک دعوای بین المللی راه انداخت که در نهایت باعث شد فیلیپین زباله ها را به کانادا بازگرداند.
همین امر باعث شد که دولت فدرال مقررات جدیدی را تصویب کند که صادرات زباله های پلاستیکی را ملزم به دریافت مجوز از اداره محیط زیست فدرال می کرد.
با وجود تمام مقرراتی که بعد از آن تصویب و به روزرسانی شدند، هنوز هم یک هشدار وجود دارد که راه فرار را برای کسانی که از راه صادرات زباله های پلاستیکی به کشورهای در حال توسعه متنفع می شوند، فراهم می کند.
زیرا اگر زباله ها تمیز و دسته بندی شده باشند و برای بازیافت در نظر گرفته شوند، دیگر برای صادرات آنها نیازی به مجوز نیست.
از این رو به نظر می رسد که افراد سودجو به راحتی از شکاف های قانونی و خلاء های موجود برای دستیابی به اهداف خود استفاده می کنند. به همین دلیل به نظر می رسد تا زمانی که وضعیت به همین منوال ادامه پیدا کند، با وجود اینکه صادرات زباله های پلاستیکی در کانادا غیرقانونی است، اما همچنان در بر همین پاشنه می چرخد و همچنان کشورهای در حال توسعه به مدفن زباله های کشورهای پیشرفته تبدیل می شوند!
