سلامت روان در سراسر کانادا بدتر شده و نابرابری در دسترسی به مراقبت وجود دارد
کریستین پاردی 38 ساله، بیش از 10 سال بولیمیا (نوعی اختلال غذا خوردن) را پنهان می کرد. هنگامی که سرانجام جرات کرد و به کلینیک محلی خود در Cartwright – جامعه ای 400 نفره در جنوب لابرادور – رفت، پرستاران او را به یک برنامه درمان سرپایی اختلالات خوردن در سنت جان ارجاع دادند.
اما سنت جان حدود 1400 کیلومتر با خانه اش فاصله داشت و کریستین به عنوان مادر شاغل نمی توانست بچه ها و شغل اش را برای مدت طولانی ترک کند. ضمن اینکه مجبور می شد برای محل اقامت جهت شش تا هشت هفته اقامت در سنت جان و خورد و خوراک هزینه بپردازد.
پاردی که اینوئیت و عضو قبیله Nunatukavut است، می گوید: با توجه به مشکلات مالی و موانع جغرافیایی، نمی توانم به تنها درمان موجود برای خود، دسترسی داشته باشم.
طبق گزارش جدید انجمن بهداشت روان کانادا، عدم دسترسی به مراقبت های بهداشت روان، واقعیتی است که بسیاری از مردم در این کشور با آن مواجه هستند. 2.5 میلیون نفر به دلایل مختلف، از جمله هزینه سنگین و عدم دسترسی نمی توانند مراقبت های مورد نیاز خود را دریافت کنند. 57 درصد از جوانان بین 18 تا 24 سال که علائم اولیه بیماری روانی دارند، نمی توانند هزینه خدمات مشاوره ای و درمانی را بپردازند.
طبق آمار، سلامت روان در کانادا در مقایسه با قبل از پاندمی کووید-19، سه برابر بدتر شده است و میزان دسترسی به مراقبت ها در استان ها و مناطق متفاوت می باشد. کمترین دسترسی در بخش های شمالی و روستایی کانادا، از جمله مناطق دورافتاده نیوفاندلند و لابرادور، می باشد.
پاردی در طول همه گیری و پس از تولد سومین فرزندش از افسردگی پس از زایمان، اضطراب و اختلال وسواس رنج می برد. ابتدا برای اضطراب او دارو تجویز شد، اما ارائه دهنده بیمه درمانی شوهرش به محض اینکه متوجه شد پاردی به اضطراب و پرخوری عصبی مبتلا شده، پوشش بیمه را قطع کرد.
سرانجام اوضاع در جون گذشته تغییر کرد و پاردی پس از استخدام در موسسه دولتی به عنوان پاسخ دهنده فوریت های پزشکی، واجد شرایط دریافت بسته مزایای شغلی شد. اما کمک هایی که می تواند دریافت کند، بسیار محدود است.
