سالمندی جمعیت کانادا؛ چالش جدی پیش رو
جمعیت کانادا هرگز تا این حد مسن نبوده است. بین سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۱، جمعیت افراد ۶۵ سال به بالا به بیش از ۷ میلیون نفر رسید. پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۴۰، نزدیک به یک‌چهارم جمعیت کشور را سالمندان تشکیل دهند.
این تغییر ساختار جمعیتی نیازمند بازنگری جدی در سیاست‌های کنونی کشور است. مرکز سیاست‌گذاری عمومی CSA اخیراً گزارشی منتشر کرده که مسیرهای پیشنهادی برای دولت‌های فدرال و ایالتی جهت تطبیق با این تحول را ترسیم می‌کند.
در آینده‌ای نزدیک، با بازنشستگی جمع گسترده‌ای از نسل “بیبی بومر”، بهره‌وری نیروی کار کاهش و پایه مالیاتی برای خدمات عمومی حیاتی محدود می‌شود. از سوی دیگر، هزینه‌های درمانی افزایش می‌یابد: به طور میانگین، هزینه درمان هر سالمند حدود ۱۲ هزار دلار در سال است؛ در حالی که این رقم برای افراد زیر ۶۵ سال تنها ۲۷۰۰ دلار است.
در این شرایط، تمرکز بر “پیری در خانه” و کاهش وابستگی به مراکز مراقبت طولانی‌مدت به یک اولویت تبدیل شده؛ هرچند که با چالش‌هایی نظیر انزوا، دسترسی‌پذیری محیط شهری، مناسب‌سازی مسکن و هزینه خدمات همراه است. در حالی که ۹۵ درصد افراد بالای ۴۵ سال، زندگی مستقل در خانه را ترجیح می‌دهند، تنها ۱۲ درصد توان مالی لازم برای دریافت خدمات مراقبتی مناسب را دارند.
همچنین، برخلاف تصور عمومی، همه سالمندان از دوران بازنشستگی مرفهی بهره‌مند نیستند. حدود ۳۰ درصد از افرادی که از پناهگاه‌ها استفاده می‌کنند بالای ۵۰ سال سن دارند.
برای حفظ عدالت بین‌نسلی، تخصیص منابع باید به‌صورت هدفمند و بر اساس نیاز واقعی صورت گیرد. به‌عنوان مثال، بازنگری در پرداخت‌های حمایت از سالمندان مانند OAS و هدفمند‌سازی آن بر اساس درآمد و ثروت می‌تواند گامی موثر باشد. در حال حاضر حتی خانوارهایی با درآمد بیش از ۳۰۰ هزار دلار نیز مشمول این پرداخت‌ها هستند.
در نهایت، گفت‌وگوی بین‌نسلی، شنیدن صدای نسل‌های مختلف و طراحی سیاست‌هایی مبتنی بر تجربه‌های متنوع می‌تواند به شکل‌گیری جامعه‌ای همدل و آماده برای آینده‌ای سالم‌تر و عادلانه‌تر کمک کند.
