راه های پیشگیری از خودکشی
خودکشی تبعیض قائل نیست. افراد از هر جنس، سن و قومیتی ممکن است در معرض خطر این رفتار باشند. خودکشی پیچیده و غم‌انگیز اما اغلب قابل پیشگیری است. دانستن علائم هشداردهنده و نحوه دریافت کمک می تواند به نجات جان بسیاری از انسان ها کمک کند.
به گفته انجمن روانپزشکی آمریکا خودکشی با اختلالات روانی، به ویژه افسردگی و اختلالات مصرف الکل مرتبط است. سایر عوامل خطر عبارتند از:
سابقه خودکشی در خانواده، اختلالات خلقی (افسردگی، اختلال دوقطبی)، دسترسی به وسایل کشنده (به‌عنوان مثال، نگه داشتن سلاح گرم در خانه یا دسترسی به داروهای خطرناک)، سابقه سوء استفاده جنسی یا عاطفی، مرگ عزیزان.
در برخی موارد، یک عامل استرس زای اخیر یا یک رویداد فاجعه بار ناگهانی، باعث می شود افراد احساس ناامیدی کنند، قادر به دیدن راهی برای خروج از بحران نباشند و این لحظه را فرصت مناسبی برای خودکشی ببینند.
علائم هشداردهنده جدی که نشان می دهد فردی در معرض خطر اقدام به خودکشی است، عبارتند از:
نمایش نوسانات شدید خلقی، برنامه‌ریزی یا جستجوی راه هایی برای خودکشی، صحبت در مورد احساس گناه با دیگران، استفاده بیشتر از الکل یا مواد مخدر، رفتار مضطرب یا آشفته، تغییر عادات غذایی یا خوابیدن، نشان دادن خشم یا صحبت در مورد انتقام.
اگر این علائم هشداردهنده در مورد شما یا کسی که می‌شناسید صدق می کند، در اسرع وقت کمک بگیرید. خانواده و دوستان اغلب اولین کسانی هستند که علائم هشداردهنده خودکشی را تشخیص می‌دهند و می توانند اولین قدم را برای کمک به یکی از عزیزان خود بردارند. در اینجا مراحلی معرفی شده که می توانید برای کمک به کسی که در معرض خودکشی است، انجام دهید:
اگر مشکوک هستید کسی قصد اقدام به خودکشی دارد، از او بپرسید آیا به کشتن خود فکر می کنی؟ با دقت گوش کنید و متوجه شوید که فرد چه فکر و احساسی دارد. تحقیقات نشان می‌دهد که صحبت در مورد خودکشی ممکن است به‌جای افزایش افکار خودکشی، آن را کاهش دهد.
کاهش دسترسی افراد دارای قصد خودکشی به اقلام یا مکان های بسیار کشنده بخش مهمی از پیشگیری از خودکشی است. اگر مشکوک هستید کسی قصد خودکشی دارد، او را تنها نگذارید. برقراری ارتباط با این افراد پس از یک بحران، می تواند تفاوت زیادی در تصمیم آنها ایجاد کند.
در این میان، انواع مختلفی از مداخلات روانی اجتماعی برای کمک به افرادی که اقدام به خودکشی کرده اند، وجود دارد. این نوع مداخلات ممکن است کسی را از تلاش مجدد برای خودکشی باز دارد.
درمان شناختی رفتاری (CBT) می تواند به افراد کمک کند روش های جدیدی را برای مقابله با تجربیات استرس زا بیاموزند .
رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) رفتار خودکشی را در نوجوانان و میزان خودکشی را در بزرگسالان مبتلا به اختلال شخصیت مرزی – یک بیماری روانی که اغلب منجر به اعمال تکانشی و مشکلات در روابط می شود – را کاهش می دهد. یک درمانگر آموزش دیده در زمینه DBT می تواند به فرد کمک کند که تشخیص دهد چه زمانی احساسات یا اعمالش مخرب یا ناسالم است و مهارت هایی را به فرد آموزش می دهد که می تواند به او کمک کند به طور موثرتری با موقعیت های ناراحت کننده کنار بیاید.
