دویدن، راه حلی برای جلوگیری از افسردگی

 

دکتر جاس رایمر در اکثر روزهای سرد زمستان، برای رسیدن به محل کارش، شش کیلومتر در خیابان های برفی وینیپگ می دود.

هدف دکتر رایمر مدیر ارشد پزشکی سازمان بهداشت منطقه ای وینیپگ که احتمالا به دلیل نقشش در اجرای واکسیناسیون کووید-19 برای اهالی این منطقه آشناست، تنها سلامت جسمانی نیست؛ در واقع او این کار را برای دستیابی به سلامت روحی و روانی انجام می دهد.

دکتر رایمر در سال اول دانشگاه با اولین حمله جدی افسردگی خود مواجه شد. او از آن زمان تاکنون فعالیت های ورزشی را در اولویت زندگی خود قرار داده است. اگر چه این فعالیت ها باعث درمان قطعی بیماری او نشده اند، اما در کنترل بیماری اش به او کمک کرده و باعث شده اند که او در یک محیط شغلی پراسترس و پرمخاطب، موفق عمل کند. 

این پزشک 40 ساله گفت: «من در بیشتر دوران بزرگسالی ام دارو مصرف کرده ام. من هر بار به شکلی با این بیماری کنار آمده ام. بیماری برخی از افراد تنها با مدت کوتاهی مصرف دارو بهبود می یابد، اما برخی دیگر درگیر یک بیماری مزمن می شوند و باید تا پایان عمر با آن کنار بیایند؛ من نیز چنین شرایطی دارم.

برخی افراد مجبورند برای دیابت یا فشار خون خود دارو مصرف کنند و برخی دیگر برای درمان افسردگی خود دارو مصرف می کنند. مهم اینجاست که هر چیزی که باعث سلامتی فرد می شود، هدف باشد».

دکتر رایمر ماه گذشته پس از دیدن پستی در توییتر سابق، در مورد تاثیر ورزش در درمان افسردگی صحبت کرد.

او نوشت: «فعالیت بدنی روزانه، از جمله دویدن چند بار در هفته، بخش مهمی از رویه سلامت روانی من است، از طرف دیگر تاثیر داروهای ضد افسردگی حتی از ورزش نیز بیشتر است. 

هر چند دویدن نقش زیادی در بهبود سلامت روانی من ایفا کرده است، اما نتوانسته بیماری افسردگی مرا درمان کند». 

دکتر رایمر در تلاش است تا تابوی ابتلا به بیماری های روانی و صحبت درباره آنها را در اجتماع بشکند.

او در این باره گفت: «بیش از 10 سال است که با این بیماری دست و پنجه نرم می کنم، اکنون می خواهم همگان این را بدانند. می خواهم بگویم که حتی اگر یک بیماری روانی ناتوان کننده داشته باشید، باز هم می توانید در زندگی شخصی و شغلی خود شکوفا شوید و این چیز غیرممکنی نیست.

حتی یک پزشک، حتی رئیس یک سازمان و حتی رئیس CMA (انجمن پزشکی کانادا) نیز احتمال دارد به افسردگی مبتلا شود و این چیز عجیبی نیست».

ماریون کوپر مدیرعامل شعبه منیتوبا انجمن سلامت روان کانادا، در این باره گفت: «اگر چه ننگ بیماری های روانی مانند گذشته نیست، اما هنوز هم وجود دارد.

ما دوست داریم که این ننگ از بین برود و مردم برای کمک در این زمینه پیش قدم شوند، اما هنوز 40 درصد از مردم برای درمان اضطراب و افسردگی به دنبال کمک نیستند، به همین دلیل این انگ هنوز هم وجود دارد.

می ‌خواهم از دکتر رایمر به خاطر شجاعتش در این زمینه تشکر کنم و امیدوارم همه ما قدرت کمک به دیگران را دست کم نگیریم».

کوپر گفت که انجمن او در سال 1918 توسط دکتری که افسردگی خود را به طور عمومی آشکار کرد، تاسیس شده است. 

افسردگی همه چیز را سخت کرد!

پزشکی، اولین انتخاب رایمر نبود. او که دختر یک پزشک خانواده روستایی بود، ابتدا تصمیم گرفت در علوم سیاسی تحصیل کند و شغلی در زمینه روابط بین الملل پیدا کند، اما وقتی دچار افسردگی شد، همه چیز تغییر کرد. 

او یا به یادآوری آن روزها گفت: «حتی برای انجام دادن کارهای روزانه ام نیز مشکل داشتم. علائم افسردگی از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما برای من واقعا همه چیز را سخت می کرد.

انجام هر کاری، حتی کوچکترین کارها نیز برای من ممکن نبود. به همین دلیل تصمیم گرفتم پیش پزشک بروم و در مورد تجربیاتم با او صحبت کنم، بعد از آن کم کم روند درمانی من شروع شد». 

همین امر باعث شد که رایمر رشته تحصیلی خود را تغییر دهد و به رشته پزشکی روی بیاورد. اما افسردگی او باز هم ادامه پیدا کرد و در طول دوران تحصیل و بعدها کار در بیمارستان، نیز او را آزار می داد.

دکتر رایمر با به یادآوری تجربیات خود گفت: «دوران رزیدنتی، سخت ترین دوران مبارزه من با افسردگی بود. این اولین باری بود که واقعا مجبور بودم به خودم بیایم و سالم تر باشم. 

زیرا یک پزشک تنها زمانی می تواند از دیگران مراقبت کند که خودش سالم باشد. فردی که سالم نیست، چگونه می تواند از دیگران مراقبت کند.

کار به جایی رسید که روانشناسان از من خواستند این شغل را به دلیل ساعات طولانی کاری و کم خوابی، رها کنم و شغل دیگری پیدا کنم».

با این وجود رایمر به راه خود ادامه داد و متخصص زنان و زایمان شد، اما با گذشت زمان متوجه شد که باید در زمینه پزشکی کار دیگری انجام دهد تا تعادل بیشتری در زندگی خود برقرار کند.

همین امر باعث شد که او نه سال به عنوان مدیر بهداشت جمعیت در دانشکده پزشکی دانشگاه مانیتوبا کار کند. 

دکتر رایمر در ادامه گفت: «از اینکه در این زمینه فعالیت کرده ام، بسیار خوشحالم، زیرا من عاشق سلامت عمومی هستم. من دوست دارم هر طور که شده به جامعه ام کمک کنم.

این تجربه کاری باعث شد که من متوجه شوم پزشکان دیگر با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می کنند. اکنون بهتر و راحت تر می توانم راه های مناسبی برای همدلی با بیمارانم پیدا کنم».

دکتر برنت روسین رئیس بهداشت عمومی استان هر چند مستقیما درباره دکتر رایمر صحبت نکرد، اما در این باره گفت: «صحبت کردن درباره این موضوعات همیشه قابل ستایش است و به مردم کمک می کند بدانند تنها نیستند».

دکتر رایمر معتقد است که ترکیبی از دارو، ورزش، حمایت خانواده و دوستان، خواب کافی و تعادل بین کار و زندگی، باعث شده که او تا حد زیادی بر بیماری اش غلبه کند. 

او اکنون علاوه بر دو، دوچرخه سواری، کایاک سواری، والیبال و ورزش های دیگر را به صورت منظم انجام می دهد.

او در پایان گفت: «همه فکر می کنند که من دیوانه ام، اما این بهترین دیوانگی من است!».