دولت فدرال کانادا چگونه می تواند معضل مسکن را حل کند؟
نخست وزیر جاستین ترودو در 31 جولای در قالب یک بیانیه اعلام کرد که مسکن جزء مسئولیت های اصلی دولت فدرال نیست.
اما این بیانیه نه دقیق است و نه از نظر سیاسی هوشمندانه! زیرا نظرسنجی های اخیر نشان می‌دهند که 70 درصد کانادایی ها معتقدند دولت لیبرال به اندازه کافی به هزینه های رو به رشد مسکن توجه نمی کند.
با وجود اینکه کلمه مسکن در قانون اساسی 1867 یا منشور حقوق و آزادی های 1982 به عنوان مسئولیت فدرال، استانی یا شهرداری ذکر نشده است.
اما حقوق زندگی، آزادی و امنیت افراد و حمایت برابر که در منشور آمده است را قطعا نمی توان بدون وجود مسکن مناسب، به دست آورد.
از طرف دیگر حق مسکن، تعهدی است که کانادا در میثاق های بین المللی متعددی به تامین آن متعهد شده است.
اما شواهد نشان می دهند که دولت فدرال به جای اینکه مسئولیت نیازهای مسکن کانادایی ها را بپذیرد، همواره سعی کرده توپ را به زمین حریف بیندازد؛ دقیقا مانند ماجرایی که اخیرا برای پناهجویان در تورنتو پیش آمد.
تاریخچه تعامل دولت فدرال با مسکن:
به نظر می رسد ترودو دخالت های دولت های فدرال قبلی در زمینه تامین مسکن را فراموش کرده است. به عنوان مثال دولت کانادا پس از جنگ جهانی دوم با اعطای زمین های دولتی، ارائه کمک های بلاعوض مستقیم و تسهیل در فرآیندهای تولید صنعتی مسکن، زمینه ساخت سریع خانه های جدید را فراهم کرد؛ این رویکرد باعث ساخت یک میلیون واحد خانه شد.
از اواسط دهه 1960 تا اواسط دهه 1980، حدود 10 تا 20 درصد از ساخت و سازها در قالب روش های عمومی، اجتماعی و تعاونی صورت می گرفت.
که عمده آنها از طریق اعطای زمین فدرال، کمک های بلاعوض و مشارکت های مالی دولت های استانی و شهرداری ها، ساخته شدند.
در آن زمان اتخاذ این رویکرد باعث شد که هزینه متوسط خانه 2.5 برابر میانگین درآمد خانوار در سال 1980 باشد. این در حالی است که امروزه متوسط قیمت خانه در کانادا 8.8 برابر متوسط درآمد است و این نسبت در شهرهایی مانند تورنتو و ونکوور به ترتیب 13.2 و 14.4 برابر است.
از طرف دیگر تولید مسکن غیر بازاری از سال 1992 یعنی زمانی که دولت فدرال مسئولیت تامین مسکن مقرون به صرفه را به استان ها واگذار کرد، تقریبا به صفر رسیده است.
شواهد نشان می دهند که ریشه اصلی بحران مسکن در بی توجهی دولت فدرال به مسکن ارزان قیمت در طول چندین دهه قبل، نهفته است.
