اپیدمی غیبت دانش‌آموزان در کانادا: وقتی مدرسه دیگر جذاب نیست
پاول و. بنت، آموزگار سابق اهل انتاریو، مقاله جالبی را در Macleans منتشر کرده است و به موضوع عدم رغبت دانش آموزان کانادایی به کلاس و مدرسه پرداخته است.
بنت می نویسد: در دهه 70 میلادی، جلوگیری از غیبت دانش‌آموزان در مدارس کانادا جدی گرفته می‌شد. زمانی که در دبیرستان اورورا، شمال تورنتو، تاریخ تدریس می‌کردم، کمتر از دوازده دانش‌آموز از میان هزار نفر کلاس را ترک می‌کردند. مدیر مدرسه و معاونش تیم ویژه‌ای تشکیل داده بودند تا غایبان را پیگیری کنند؛ ما معلمان هر روز در راهروها و حتی ساختمان‌های مسکونی اطراف برای پیدا کردن دانش‌آموزان غایب می‌چرخیدیم.
اما در دهه‌های بعد، با کاهش بودجه مدارس برای استخدام منشی‌های حضور و غیاب، نظارت بر دانش‌آموزان کاهش یافت. در دهه 2010، غیبت مزمن، یعنی از دست دادن 10 درصد از زمان آموزش سالانه، به مشکلی شایع تبدیل شد. در سال 2018، حدود 23 درصد از دانش‌آموزان کانادا گزارش دادند که هر دو هفته یک بار کلاس را ترک می‌کنند و در سال 2019 در ساسکاچوان نزدیک 24 درصد از دانش‌آموزان بیش از 20 درصد کلاس‌های خود را از دست داده بودند.
شیوع کرونا این روند را تشدید کرد. دانش‌آموزان جدیدی به وجود آمدند که نه به کلاس حضوری و نه آنلاین نمی‌رفتند؛ اصطلاحاً «دانش‌آموزان سبد سوم». در برخی مناطق، مثل منطقه مدارس کاتولیک تورنتو، غیبت مزمن در دانش‌آموزان ابتدایی بین 2018 تا 2023 نزدیک به 20 درصد افزایش یافته و در مدارس متوسطه نیوبرانزویک، حدود 70 درصد از دانش‌آموزان به طور مزمن غایب بودند.
خوشبختانه اکنون غیبت مزمن از نگاه علمی بهتر درک می‌شود. گروه‌هایی مانند Canadian School Attendance Partnership نشان داده‌اند که غیبت انواع مختلفی دارد: ترک کلاس، اجتناب به دلیل اضطراب اجتماعی، غیبت با اجازه والدین یا مدرسه و مقاومت در برابر مدرسه. برخی دانش‌آموزان مشکلات روانی دارند، برخی به صورت نیمه‌وقت کار می‌کنند و برخی صرفا نمی‌خواهند در مدرسه حضور داشته باشند.
راهکارهای جدید شامل بازدیدهای خانگی معلمان است؛ برنامه‌ای که توسط پروژه Parent Teacher Home Visit در دانشگاه جانز هاپکینز اجرا شده است. معلمان با خانواده‌ها در خانه ملاقات می‌کنند تا ریشه‌های غیبت را بشناسند و روش‌های تشویق به حضور در کلاس را پیشنهاد دهند. مطالعات نشان داده‌اند که مدارس با چنین برنامه‌هایی علاوه بر کاهش غیبت، پیشرفت تحصیلی در ریاضی و خواندن دانش‌آموزان را نیز تجربه کرده‌اند.
برای اجرای این مدل در کانادا، باید مناطق با غیبت بالای دانش‌آموزان شناسایی و معلمان با رویکرد همدلانه و دانش‌آموز محور آموزش ببینند. تجربه من نشان می‌دهد تماس انسانی و ارتباط مستقیم، راهکار موثرتری از اجبار صرف به حضور در کلاس است. دوستی‌ها، روابط با معلمان و انگیزه واقعی برای یادگیری کلید موفقیت در کاهش غیبت مزمن هستند.
