انزوای اجتماعی در بزرگسالی بسیار خطرناک تر از آن است که فکر می کنید

مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری، انزوای اجتماعی را به‌عنوان فقدان روابط اجتماعی در زندگی شخصی و همچنین فقدان حمایت و تماس صفر یا بسیار کم توصیف می‌ کند.

تنهایی همچنین به عنوان احساسی توصیف می شود که گویی فرد با اطرافیان خود روابط معناداری ندارد.  

تحقیقات قبلی هر دوی این شرایط را با افزایش اضطراب، افسردگی، سکته مغزی، زوال عقل، اعتیاد، بیماری قلبی، دیابت نوع 2 و مرگ زودرس در برخی، مرتبط دانسته است.

با در نظر گرفتن همه اینها، گروهی از محققان در نیوزیلند به رهبری روی لی یی، به دنبال بررسی تاثیرات بالقوه انزوای اجتماعی و تنهایی بر مغز انسان برآمدند. 

لی یی و همکارانش برای مطالعه چگونگی تأثیر انزوای اجتماعی بر افراد و مغز آن‌ ها، از داده‌ های مطالعه چند رشته‌ ای سلامت و توسعه Dunedin استفاده کردند که بر روی متولدین اپریل 1972 تا مارچ 1973 انجام شد.  

این مطالعه شامل ارزیابی ‌های سلامت در سنین مختلف از جمله بین 5 تا 11 سال تا بزرگسالی 26 تا 38 سال بود و سلامت مغز همه شرکت‌کنندگان را در 45 سالگی اندازه‌ گیری کرد.

این مطالعه همچنین داده‌ های مربوط به انزوای اجتماعی را در میان شرکت ‌کنندگان ردیابی کرد. پس از کنترل وضعیت اجتماعی-اقتصادی و عوامل خانوادگی، لی یی و تیم تحقیقاتی او دریافتند که مغز بزرگسالان منزوی در مقایسه با افرادی که هیچ انزوای اجتماعی نداشتند، به طور متوسط 1.73 سال از سن واقعی آنها پیرتر بود.